ماده واحده – موافقتنامه همکاری جهانگردی بین دولت شاهنشاهی ایران و دولت جمهوری عربی مصر مشتمل بر یک مقدمه و هفت ماده که در تاریخ ۱۷ خرداد ماه ۱۳۵۳ (۷ ژوئن ۱۹۷۵) در تهران به امضا رسیده است تصویب و اجازه مبادله اسناد تصویب آن داده می‌شود.
قانون فوق مشتمل بر یک ماده و متن موافقتنامه ضمیمه پس از تصویب مجلس سنا در جلسه روز چهارشنبه ۱۳۵۴.۹.۱۹، در جلسه روز یکشنبه بیست و ششم بهمن ماه یک هزار و سیصد و پنجاه و چهار شمسی، به تصویب مجلس شورای ملی رسید.
رییس مجلس شورای ملی – عبدالله ریاضی
موافقتنامه همکاری جهانگردی بین دولت شاهنشاهی ایران و دولت جمهوری عربی مصر
دولت شاهنشاهی ایران و دولت جمهوری عربی مصر
نظر به روابط دوستانه بین دو کشور
با توجه به اهمیت جهانگردی هم به عنوان عامل حسن تفاهم بین دو ملت و هم به عنوان عامل توسعه اقتصادی.
با ارزیابی گسترش کنونی جهانگردی بین دو کشور و بهره‌برداری هر چه بیشتر از این آمادگی.
با تصمیم به اینکه این همکاری را سر حد امکان ثمربخش‌تر سازند.
با الهام از مدلول توصیه‌های کنفرانس ملل متحد در مورد جهانگردی و مسافرتهای بین‌المللی که از ۲۱ اوت الی ۵ سپتامبر ۱۹۶۳ در رم تشکیل گردید و توصیه‌های اتحادیه بین‌المللی سازمانهای رسمی جهانگردی.
در موارد زیر توافق حاصل نمودند:
ماده ۱: طرفین قرارداد برای اتخاذ تدابیر لازم به منظور پیشرفت و گسترش مبادلات جهانگردی بین دو کشور و همچنین تشویق بازدید جهانگردان سایر ممالک اتفاق نظر دارند.
بدین منظور دولتین برای فراهم آوردن تسهیلات در تشریفات مربوط به مسافرت جهانگردان دو کشور، همکاری در زمینه ارتباطات، توسعه تبلیغات مشترک جهانگردی، مبادله اطلاعات و کمکهای فنی متقابل، توجه خاص مبذول می‌دارند.
ماده ۲ – طرفین، کمیسیون مشترکی (که ذیلاً کمیسیون خوانده می‌شود) تشکیل خواهند داد تا اقدامات لازم را برای تحقق بخشیدن به اهداف این موافقتنامه مطالعه و توصیه نماید.
نمایندگان هر یک از دو دولت در کمیسیون، توسط سازمانهای رسمی جهانگردی ذیربط دو کشور تعیین خواهد شد. کمیسیون می‌تواند در صورت تمایل، نمایندگان سایر آژانس‌های مربوط دو کشور را نیز برای شرکت در جلسات دعوت نموده و همچنین با تأیید دو دولت از همکاری آژانس‌های صلاحیتدار بین‌المللی که در زمینه جهانگردی فعالیت می‌نمایند،
استفاده کند.
ماده ۳ – کمیسیون سالی یک بار تشکیل جلسه خواهد داد. کمیسیون می‌تواند در صورت لزوم، پس از مشورت دو دولت، جلسات اضافی تشکیل دهد. جلسات کمیسیون به طور متناوب در هر یک از دو کشور تشکیل خواهد گردید. کشور میزبان عهده‌دار تأمین هزینه دبیرخانه کمیسیون می‌باشد.
ماده ۴ – زبان رسمی کمیسیون انگلیسی یا فرانسه خواهد بود.
ماده ۵ – کمیسیون برنامه‌های اجرایی سالانه تنظیم نموده و درباره اولویت برنامه‌ها تصمیم خواهد گرفت.
توصیه‌های کمیسیون، قبل از اجرا، منوط به تأیید مقامات ذیصلاح دو کشور می‌باشد.
ماده ۶ – مقامات ذیصلاح دو کشور جهت اجرای توصیه‌های کمیسیون، یکدیگر را از تدابیر متخذه مطلع خواهند نمود.
صرف نظر از پیش‌بینیهای مندرج در پاراگراف قبل، رؤسای هیأت نمایندگیهای مربوط در کمیسیون سعی خواهند نمود که از پیشرفتهای حاصله در اجرای توصیه‌های کمیسیون در ممالک خود، یکدیگر را مطلع سازند.
ماده ۷ – هر یک از طرفین این موافقتنامه طرف دیگر را از انجام تشریفات لازم مطابق با قوانین داخلی هر کشور جهت تصویب این موافقتنامه، آگاه خواهند نمود.
این موافقتنامه از تاریخ اطلاع نهایی لازم‌الاجرا گردیده و به مدت پنج سال معتبر خواهد بود و چنانچه هیچیک از طرفین تمایل خود را به الغاء موافقتنامه شش ماه قبل از خاتمه مدت آن به اطلاع دیگر نرساند، موافقتنامه بخودی خودی پنج سال دیگر تمدید خواهد شد.
این موافقتنامه در روز هفدهم خرداد ماه یک هزار و سیصد و پنجاه و چهار شمسی مطابق با هفتم ماه ژوئن یک هزار و نهصد و هفتاد و پنج میلادی، در دو نسخه اصلی به زبانهای فارسی، عربی و انگلیسی که تمام نسخ آن دارای اعتبار مساوی می‌باشند در تهران امضا گردید.
از طرف دولت شاهنشاهی ایران – از طرف دولت جمهوری عربی مصر
حسینعلی انواری – عادل طاهر
معاون وزارت اطلاعات و جهانگردی – معاون وزارت جهانگردی
موافقتنامه فوق مشتمل بر یک مقدمه و هفت ماده منضم به قانون موافقتنامه همکاری جهانگردی بین دولت شاهنشاهی ایران و دولت جمهوری عربی مصر می‌باشد.
رییس مجلس شورای ملی – عبدالله ریاضی