ماده واحده – موافقتنامه همکاری دولت شاهنشاهی ایران و دولت جمهوری هند در زمینه استفاده صلح‌جویانه از انرژی هسته‌ای مشتمل بر یک مقدمه و شش ماده که در تاریخ ۶ اسفند ۲۵۳۵ برابر ۲۵ فوریه ۱۹۷۷ در بمبئی به امضاء رسیده تصویب و اجازه مبادله اسناد آن داده می‌شود.
قانون فوق مشتمل بر یک ماده و متن موافقتنامه ضمیمه پس از تصویب مجلس شورای ملی در جلسه روز یک‌شنبه ۱۵ آبان ماه ۲۵۳۶. در جلسه روز چهارشنبه هفتم دی ماه دو هزار و پانصد و سی و پنج شاهنشاهی به تصویب مجلس سنا رسید.
رییس مجلس سنا – جعفر شریف‌امامی
موافقتنامه همکاری در زمینه استفاده صلح‌جویانه از انرژی هسته‌ای
بین دولت شاهنشاهی ایران و دولت جمهوری هند
دولت شاهنشاهی ایران و دولت جمهوری هند از طریق سازمان انرژی اتمی ایران و کمیسیون انرژی اتمی هند که از این پس در این موافقتنامه AEOI و AEC نامیده می‌شوند.
با توجه به نیاز دو کشور برای همکاری در زمینه استفاده صلح‌جویانه از انرژی هسته‌ای که می‌تواند با تشریک مساعی دو جانبه و از طریق تبادل هیأتهای علمی و اعطاء فرصتهای کارآموزی و تحصیلی و تأمین و مبادله مواد، ترویج و تبادل اطلاعات یا نتایج فعالیت‌های پژوهشی صورت گیرد.
و نیز با توجه به این که این همکاری می‌بایست هماهنگ با قوانین داخلی ایران و هند و موافقتنامه‌های بین‌المللی که این دو دولت امضاء کرده‌اند باشد.
به شرح زیر توافق نمودند:
ماده ۱ – طرفین موافقتنامه اطلاعات پژوهشی و تجربی در زمینه استفاده صلح‌جویانه از انرژی هسته‌ای را مبادله خواهند کرد، به استثنای اطلاعات محرمانه یا اطلاعاتی که هر یک از طرفین از شخص ثالث کسب کرده و یا با همکاری آن به وجود آورده است و در مبادله آن آزاد نیست.
ماده ۲ – طرفین موافقتنامه بر اساس عمل متقابل، بورسهای علمی و تحصیلی برای کارآموزی دانش‌پژوهان و تسهیلات لازم برای بازدیدهای هیأتهای علمی و تکنیسین‌ها در زمینه‌های مورد علاقه متقابل برای مدتی که مورد توافق طرفین است، فراهم خواهند آورد.
ماده ۳ – طرفین موافقتنامه بر اساس توافقهای خاصی که در آینده بین AEOI و AEC به عمل می‌آید، ترتیبات لازم را برای اجاره یا فروش مواد و وسایل ضروری به منظور انجام برنامه‌هایشان در زمینه استفاده صلح‌جویانه از انرژی هسته‌ای فراهم می‌آورند.
ماده ۴ – طرفین موافقتنامه بر اساس توافقهای متقابل AEOI و AEC برای تدوین طرح‌های مشخصی که مورد علاقه مشترک آنها است با یکدیگر همکاری خواهند کرد.
ماده ۵ – نمایندگان AEOI و AEC در مواقع ضروری به منظور بررسی و هماهنگ کردن طرحها، شامل مسائل مربوط به همکاری در زمینه‌های دارای ماهیت صنعتی و مسائل مربوط به اجرای این موافقتنامه با یکدیگر ملاقات خواهند کرد.
ماده ۶ –
الف – این موافقتنامه از تاریخ تبادل یادداشت بین طرفین مبنی بر تصویب آن از طرف مراجع قانونی هر دو کشور اعتبار می‌یابد این موافقتنامه از تاریخ تبادل یادداشتهای مذکور برای مدت ۵ سال اعتبار خواهد داشت. طرفین می‌توانند این موافقتنامه را از طریق تبادل نامه و بر اساس توافق متقابل برای دوره‌های ۵ ساله تجدید کنند.
ب – هر یک از طرفین می‌توانند در هر موقع این موافقتنامه را فسخ نمایند و تاریخ مؤثر این فسخ ۶ ماه بعد از تاریخ اطلاع کتبی هر یک از طرفین به طرف دیگر خواهد بود.
پ – در صورت فسخ این موافقتنامه، قراردادها و طرح‌هایی که در چهارچوب آن امضاء یا به اجراء گذارده شده است برای دوره زمان مورد نظر به قوت خود باقی خواهد ماند، مگر آنکه طرفین به نحو دیگر توافق نمایند.
بنا به مراتب، نمایندگان مجاز دولت ایران و دولت هند موافقتنامه حاضر را به فارسی، هندی و انگلیسی امضاء نمودند. هر سه نسخه معتبر هستند مگر در موارد تردید که نسخه انگلیسی حاکم خواهد بود.
در ششمین روز اسفند ماه دو هزار و پانصد و سی و شش شاهنشاهی (برابر با ششمین روز فالگونا سال یک هزار و هشتصد و نود و هشت ساکا و برابر با بیست و پنجمین روز ماه فوریه سال یک هزار و نهصد و هفتاد و هفت) در دو نسخه در بمبئی امضاء شده.
از طرف دولت شاهنشاهی ایران
از طرف دولت جمهوری هند
موافقتنامه فوق مشتمل بر یک مقدمه و شش ماده منضم به قانون موافقتنامه همکاری دولت شاهنشاهی ایران و دولت جمهوری هند در زمینه استفاده صلح‌جویانه از انرژی هسته‌ای می‌باشد.
رییس مجلس سنا – جعفر شریف‌امامی