ماده ۱ – به منظور استفاده کامل از وجود نیروی انسانی در امر بهداشت و درمان، از تاریخ تصویب این قانون کلیه افراد ایرانی فوق دیپلمه و بالاتر که در سال ۱۳۵۸ و بعد از آن، در داخل و یا خارج کشور فارغ‌التحصیل می‌شوند و به اعتبار مدرک تحصیلی یا تخصص خود، در عداد ارائه‌کنندگان خدمات درمانی و بهداشتی قرار می‌گیرند و خدمت آنان مورد احتیاج وزارت بهداری و بهزیستی اعلام می‌شود مکلفند مدت سه سال در مناطق محروم و نیازمند کشور خدمت کنند.
تبصره ۱ – کسانی که پیش از سال ۱۳۵۸ در رشته‌های موضوع ماده ۱ این قانون فارغ‌التحصیل شده‌اند در صورت داوطلبی می‌توانند با اجرای خدمت موضوع این قانون، از مزایای آن بهره‌مند شوند.
تبصره ۲ – فارغ‌التحصیلان اناث مشمول با کسر مدت قانونی خدمت زیر پرچم ملزم به انجام خدمت موضوع این قانون خواهند بود.
زنان شوهردار از شمول این قانون مستثنی هستند مگر آن که خود داوطلب انجام خدمت موضوع این قانون باشند.
ماده ۲ – برای کسانی که خدمت زیر پرچم را انجام داده‌اند یا به هر نحو، از آن معاف می‌باشند مدت خدمت زیر پرچم، از سه سال مذکور در ماده ۱ کسر می‌شود.
ماده ۳ – مشمولان این قانون، به شرطی که خدمت سه‌ساله مذکور را تام و تمام انجام دهند از خدمت زیر پرچم در زمان صلاح معاف خواهند بود.
ماده ۴ – در صورتی که با اجرای این قانون، نیازمندی ستاد مشترک جمهوری اسلامی ایران به رده‌های شغلی موضوع ماده ۱ – تأمین نشود وزارت بهداری و بهزیستی خود به تعیین و رفع نیازمندی مزبور مبادرت خواهد نمود.
ماده ۵ – مشمولان این قانون، قبل از انجام خدمت سه سال مذکور، مجاز به خروج از کشور نمی‌باشند و تحویل مدارک تحصیلی یا تأییدیه آن به‌وسیله مؤسسات آموزشی و مقامات صالحه دیگر موکول به انجام خدمت موضوع این قانون خواهد بود.
ماده ۶ – حقوق و مزایای ماهانه مشمولان این قانون، معادل حقوق و مزایا گروه و پایه‌ای که طبق مقررات قانون استخدام کشوری به کارکنان مشابه و هم سطح آنها تعلق می‌گیرد تعیین و پرداخت خواهد شد پس از انجام خدمت سه‌ساله چنانچه به استخدام هر وزارتخانه یا مؤسسه دولتی یا شرکت وابسته به دولت درآیند مدت مذکور از لحاظ پایه و گروه و بازنشستگی و مرخصی ذخیره شده، جزو سابقه خدمت آنان منظور خواهد شد.
تبصره – از لحاظ ترفیع و احتساب سالهای خدمت در بازنشستگی، هر سال خدمت مشمولان این قانون در روستاها و بخشهای مناطق درجه ۱ دو سال و هر سال خدمت آنان در شهرهای استانهای شش‌گانه و درجه ۱ (به شرح آیین‌نامه اجرایی) یک سال و نیم به حساب خواهد آمد.
ماده ۷ – خدمت مشمولان این قانون تمام وقت تلقی می‌شود و مشمولان در سالهای خدمت موضوع این قانون حق اشتغال در هیچ مؤسسه، سازمان یا واحدی را نخواهند داشت.
تبصره – [الحاقی ۱۳۶۲/۲/۵]
مشمولین این قانون در طول سالهای خدمت در نقاط موضوع قانون می‌توانند در ساعات غیر موظف طبق آیین‌نامه‌ای که به تصویب وزارت بهداری می‌رسد مطب دایر نمایند.
ماده ۸ – وزارتخانه‌های دفاع ملی، کشور، فرهنگ و آموزش عالی و بهداری و بهزیستی مسئول اجرای این قانون می‌باشند.
ماده ۹ – آیین‌نامه اجرایی این قانون، توسط وزارت بهداری و بهزیستی تهیه و پس از تصویب هیأت دولت به موقع اجراء گذارده خواهد شد.
[آیین‌نامه اجرایی لایحه قانونی خدمت نیروی انسانی درمانی و بهداشتی، مصوب ۱۳۵۹/۷/۱۶]