ماده ۱- تعریف و هدف
چون باشگاه ورزشی نهادی است که به منظور همکاری در اجرای نیات و هدفهای سازمان تربیت بدنی ایران از لحاظ حفظ تندرستی و فعالیتهای صحیح جسمانی و روانی و استحکام مبانی دینی و اخلاقی و تربیتی و تقویت استعدادهای افراد جهت نیل به مدارج قهرمانی و نیز گذراندن اوقات فراغت از طریق فعالیتهای ورزشی و ایجاد روح یگانگی و حس همکاری و وحدت ملی بر اساس تقویت روح ایمان و جوانمردی استوار می‌گردد، لذا بر اساس ضرورت رسیدن به هدفهای تعریف شده از تاریخ تصویب این قانون کلیه باشگاه‌ها عمومی در سراسر کشور ملی اعلام و اداره امور آن از طریق خودکفایی و خود یاری مردم زیر پوشش سازمان تربیت بدنی ایران قرار می‌گیرد.
ماده ۲- تعیین حقوق صاحبان باشگاه و سهامداران رسیدگی و تعیین حقوق صاحبان باشگاه‌ها و سهامداران به عهده شورایی متشکل از نمایندگان تام‌الاختیار وزارت مسکن و شهرسازی – سازمان برنامه و بودجه – وزارت دادگستری – شهرداری – سازمان تربیت بدنی ایران – نماینده باشگاه‌های ورزشی تهران و شهرستانها خواهد بود.
تبصره: صاحبان باشگاه به افرادی اطلاق می‌شود که در تاریخ تصویب این قانون طبق قوانین و آیین‌نامه‌ها و مقررات مربوط صاحب و یا سهامدار باشگاه شناخته شده‌اند.
ماده ۳- کلیه اماکن و تأسیسات ورزشی متعلق به این گونه باشگاه‌ها یا کلیه وسایل و تجهیزات ورزشی، اداری و منقول و منصوب به سازمان تربیت بدنی ایران واگذار می‌گردد.
درآمدهای باشگاه‌ها شامل حق عضویت، فروش بلیط، کمکهای مردم و سازمانهای مردمی و دولتی و غیره می‌باشد.
ماده ۴- سازمان تربیت بدنی ایران موظف است فهرست کامل باشگاه‌های مشمول این قانون را تعیین و اعلام نماید.