ماده واحده – به منظور گسترش و پیشرفت خدمات درمانی و بهداشتی دهان و دندان در مناطق محروم و روستاها وزارت بهداری تربیت بهداشتکاران مربوط را عهده‌دار و پس از تعلیم به نقاط مذکور اعزام می‌دارد.
تبصره ۱ – حداقل مدارک تحصیلی لازم برای داوطلبین دیپلم متوسطه می‌باشد.
تبصره ۲ – برای نقاط محروم هر استان متناسب با جمعیت و وسعت جغرافیایی و درجه محرومیت سهمیه‌ای تعیین می‌شود.
تبصره ۳ – داوطلبین از بین واجدین شرایط محلی با در نظر گرفتن سهمیه استانی بعد از گذرانیدن امتحان انتخاب خواهند شد و پس از استخدام در حوزه خود مشغول خدمت می‌شوند.
تبصره ۴ – ضوابط آموزشی مشترکاً توسط وزارتخانه‌های بهداری و آموزش عالی تهیه و مدرک تحصیلی افراد مذکور فوق دیپلم فنی خواهد بود.
تبصره ۵ – پنج سال اولیه بعد از فراغت از تحصیل افراد مذکور منحصراً در اختیار وزارت بهداری بوده و وزارتخانه مزبور مکلف به استخدام مشارالیهم در نقاط محروم و کمتر از ده هزار نفر به تفصیل آیین‌نامه خواهد بود.
تبصره ۶ – آن گونه افراد به هیچ عنوان حق اشتغال به طور آزاد در امور دندانپزشکی و حرف وابسته را ندارند.
تبصره ۷ – وزارت بهداری مکلف است ظرف مدت ۳ ماه از تاریخ تصویب این ماده واحده آیین‌نامه‌های لازم را تهیه و به مورد اجراء گذارد.
تبصره ۸- [اصلاحی ۱۳۷۳/۹/۱۶]
افراد مذکور در این قانون می‌توانند پس از انجام ۶ سال خدمت در روستاهای موضوع این قانون در آزمون اختصاصی مربوطه که همه ساله توسط وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی برگزار خواهد شد شرکت نموده و به تحصیل در رشته دکترای دندانپزشکی ادامه دهند، افراد مذکور جهت شرکت در آزمون مربوطه مادامی که در روستاها خدمت می‌کنند از نظر تعداد دفعات محدودیتی نخواهند داشت. هزینه‌های مورد نیاز برگزاری آزمون‌های اختصاصی اشاره شده در این تبصره از محل وجوهی که به عنوان حق ثبت نام در آزمون توسط وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی از داوطلبان مذکور در این تبصره اخذ می‌گردد تأمین خواهد شد.
تبصره ۹ – دولت مکلف است هزینه لازم جهت اجراء این طرح را از محل اعتبارات آموزشی وزارت بهداری که در بودجه سال ۱۳۶۰ پیش‌بینی خواهد نمود تأمین نماید.
تبصره ۱۰ [الحاقی ۱۳۷۳/۹/۱۶]
افراد مذکور در این قانون در صورتی که نخواهند در رشته دندانپزشکی ادامه خدمت یا تحصیل دهند می‌توانند در رشته ناپیوسته کارشناسی بهداشت عمومی طبق ضوابط وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی ادامه تحصیل دهند.
تبصره ۱۱ [الحاقی ۱۳۷۳/۹/۱۶]
وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی می‌تواند از افراد مذکور در این قانون به شرط این که شش سال خدمت خود را در روستاها گذرانده باشند و هیچ یک از مراکز بهداشتی، درمانی، روستائی آن شهرستان فاقد بهداشت کار دهان و دندان یا دندانپزشک نباشد در مراکز بهداشتی درمانی شهری مورد نیاز استفاده کند.
قانون مشتمل بر ماده واحده و نه تبصره در جلسه روز یکشنبه بیست و سوم فروردین ماه یک هزار و سیصد و شصت شمسی به تصویب مجلس شورای اسلامی رسیده و شورای محترم نگهبان آن را تأیید نموده است.
رئیس مجلس شورای اسلامی – اکبر هاشمی