[به موجب بند ۵۱ فهرست پیوست ماده واحده قانون فهرست قوانین و احکام نامعتبر در حوزه تأمین اجتماعی، اعلام نسخ شده است.]
ماده واحده – بیمه‌شدگان تأمین اجتماعی مشمول قانون کار و قانون کار کشاورزی در صورت داشتن حداقل ۵۵ سال تمام سن و سابقه پرداخت ۲۰ سال یا بیشتر حق بیمه می‌توانند با اطلاع کتبی به کارفرما درخواست بازنشستگی خود را به سازمان تأمین اجتماعی حوزه محل کار خود تسلیم تا طبق مقررات این قانون مستمری بازنشستگی جهت آنان برقرار گردد.
تبصره ۱ – در صورتی که کارفرما به تخصص کارگر نیاز داشته باشد حداکثر ظرف مدت پنج روز نیاز خود را به سازمان تأمین اجتماعی محل ارائه می‌نماید تا در کمیته‌ای که به همین منظور مرکب از مدیر کل کار و امور اجتماعی، نماینده شورای اسلامی واحد کار ذیربط (در واحدهایی که شورای اسلامی کار تشکیل نشده باشد نماینده انجمن صنفی مربوطه و یا نماینده قانونی کارگر در حکم نماینده شورا خواهند بود) و مدیر کل تأمین اجتماعی که در محل سازمان تأمین اجتماعی تشکیل می‌گردد، مورد بررسی قرار گرفته و کمیته مذکور موظف است با استماع دلایل طرفین حداکثر ظرف ۱۰ روز نظر نهایی خود را اعلام نماید.
در صورتی که کمیته دلایل کارفرما را قانع‌کننده تشخیص بدهد می‌تواند حداکثر با سه ماه تعویق با بازنشستگی کارگر موافقت نماید.
تبصره ۲ – حداقل سن موضوع این قانون برای زنان ۱۰ سال کمتر می‌باشد.
تبصره ۳ – داشتن حداقل سن موضوع این قانون برای کارگران بیمه شده‌ای که دارای یکی از شرایط زیر می‌باشند ضروری نمی‌باشد:
الف – دارا بودن حداقل ۳۰ سال سابقه پرداخت حق بیمه.
ب – دارا بودن حداقل ۲۰ سال سابقه پرداخت حق بیمه در کارهای سخت و زیان‌آور.
ج – دارا بودن ۳۰ سال سابقه پرداخت حق بیمه مجموعاً در کارهای عادی و سخت و زیان‌آور با توجه به تبصره ۴ این قانون.
تبصره ۴ – هنگام محاسبه مقرری سابقه پرداخت حق بیمه در کارهای سخت و زیان‌آور به ازاء هر سال معادل ۱.۵ سال سابقه پرداخت در قبال هر سال ۶ ماه ارفاق محاسبه و حداکثر مجموع مدت ارفاق مندرج در این تبصره، ده سال می‌باشد.
آیین‌نامه کارهای سخت و زیان‌آور توسط شورای عالی حفاظت فنی و با حضور مدیر عامل سازمان تأمین اجتماعی (با حق رأی) تجدید نظر خواهد شد حداکثر مجموع مدت ارفاق مندرج در این تبصره ده سال می‌باشد.
تبصره ۵ – کسر یک سال سابقه پرداخت حق بیمه کارگر مشمول این قانون در صورت تمایل بیمه شده یک سال تمام محسوب خواهد شد مشروط به این که کلیه حق بیمه برای دوران باقیمانده تا یک سال (سهم کارگر، کارفرما و دولت به استثناء سهم درمان که به نسبت نه بیست و هفتم حق بیمه محاسبه می‌شود) توسط شخص مشمول پرداخت گردد.
تبصره ۶ – میزان مستمری بازنشستگی این نوع بیمه شدگان بر اساس پرداخت سنوات حق بیمه طبق ماده ۷۷ قانون تأمین اجتماعی و عنداللزوم با توجه به تبصره ۴ این ماده واحده تعیین می‌گردد.
تبصره ۷ – چنانچه بیمه شدگانی که بر اساس این ماده واحده بازنشسته شوند و مجدداً به عنوان حقوق‌بگیر در کارگاهی به کار اشتغال ورزند، ضمن قطع مستمری از استفاده مجدد این ماده واحده محروم خواهند شد.
تبصره ۸ – مقررات جاری فصل بازنشستگی قانون تأمین اجتماعی به استثنای تسهیلاتی که در این قانون برقرار شده است کماکان به قوت خود باقی می‌باشد.
تبصره ۹ – از تاریخ تصویب این قانون ظرف یک ماه دستورالعمل و آیین‌نامه اجرایی این قانون توسط سازمان تأمین اجتماعی و با همکاری وزارت کار و امور اجتماعی تهیه و پس از تصویب وزراء بهداشت، درمان و آموزش پزشکی و کار و امور اجتماعی به موقع اجراء گذارده خواهد شد.
تبصره ۱۰ – مدت اجرای این قانون از تاریخ تصویب آیین‌نامه اجرایی یک سال خواهد بود.
[قانون تمدید مهلت قانون بازنشستگی پیش از موعد بیمه شدگان تأمین اجتماعی]
قانون فوق مشتمل بر ماده واحده و ده تبصره، در جلسه علنی روز چهارشنبه بیست و هشتم اردیبهشت ماه یک هزار و سیصد و شصت و هفت مجلس شورای اسلامی تصویب و در تاریخ ۱۳۶۷.۳.۵ به تأیید شورای نگهبان رسیده است.
رییس مجلس شورای اسلامی – اکبر هاشمی