ماده واحده – موافقتنامه همکاری در زمینه کاربردهای صلح جویانه از انرژی هسته‌ای بین دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت جمهوری خلق چین مشتمل بر یک مقدمه و ۱۲ ماده تصویب و اجازه مبادله اسناد آن داده می‌شود.
بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم
موافقتنامه فیمابین دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت جمهوری خلق چین
برای همکاری در زمینه کاربردهای صلح جویانه از انرژی هسته‌ای
دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت جمهوری خلق چین (که از این پس “طرفین” نامیده می‌شوند) با توجه به روابط دوستانه سنتی موجود بین دو کشور،
و با در نظر گرفتن علایق مشترک برای بسط همکاریهای دوجانبه،
و با عنایت بر این که استفاده از انرژی هسته‌ای جهت مقاصد صلح جویانه عامل مهمی برای ارتقاء توسعه اجتماعی و اقتصادی دو کشور می‌باشد،
و با در نظر گرفتن مساعی دو کشور در استفاده‌های صلح جویانه از انرژی هسته‌ای جهت تأمین نیازهای توسعه اجتماعی و اقتصادی خود،
و با توجه به این امر که هر دو کشور از اعضاء معاهده منع گسترش تسلیحات هسته‌ای (که از این پس “NPT” نامیده می‌شود) و نیز از اعضاء آژانس‌بین‌المللی انرژی هسته‌ای (که از این پس “آژانس” نامیده می‌شود) می‌باشند،
و با ملاحظه این که کشور جمهوری خلق چین دارای تسلیحات هسته‌ای است و این که جمهوری اسلامی ایران در خصوص بکارگیری مقررات پادمان‌هسته‌ای، موافقتنامه ذیربط را متعاقب “NPT” با “آژانس” منعقد نموده،
و با متقاعد شدن بر این که همکاری گسترده بین دو کشور در کاربردهای صلح جویانه از انرژی هسته‌ای به توسعه بیشتر روابط دوستانه و تعاونی آنها کمک خواهد کرد،
به شرح زیر توافق نمودند:
ماده ۱ – طرفین بر طبق مفاد این موافقتنامه، در زمینه استفاده‌های صلح جویانه از انرژی هسته‌ای بر پایه احترام متقابل به حاکمیت، عدم مداخله در امور داخلی یکدیگر، برابری و منافع متقابل همکاری خواهند کرد.
ماده ۲ – بر طبق این موافقتنامه، زمینه‌های همکاری بین طرفین می‌تواند شامل:
1 – تحقیقات پایه و کاربردی و توسعه با توجه به استفاده‌های صلح جویانه از انرژی هسته‌ای.
2 – تحقیق، طراحی، ساخت و بهره‌برداری از نیروگاه‌های هسته‌ای و راکتورهای تحقیقاتی.
3 – اکتشاف و استخراج سنگ معدن اورانیوم.
4 – ساخت و تأمین و عرضه میله‌های سوخت هسته‌ای مورد استفاده در نیروگاه‌های هسته‌ای و راکتورهای تحقیقاتی.
5 – مدیریت پسمانده رادیو اکتیو.
6 – تولید و کاربرد ایزوتوپهای رادیواکتیو در صنعت، کشاورزی و پزشکی.
7 – ایمنی هسته‌ای، حفاظت در برابر اشعه، حفاظت از محیط زیست و حفاظت فیزیکی.
8 – سایر زمینه‌های همکاری که از سوی طرفین می‌تواند مورد توافق قرار گیرد.
ماده ۳ – همکاری مقرر در ماده دو این موافقتنامه می‌تواند از طریق روشهای ذیل به مرحله اجرا درآید:
1 – تبادل و آموزش پرسنل علمی و فنی،
2 – تبادل اطلاعات علمی و فنی و اسناد،
3 – برگزاری سمپوزیومها و سمینارها،
4 – عرضه متقابل مواد و تجهیزات مربوط به زمینه‌های فوق‌الذکر،
5 – ارائه مشاوره و خدمات فنی مربوطه،
6 – پرداخت دستمزد و در اختیار قرار دادن بورسیه،
7 – تشکیل گروه‌های کاری مشترک برای اجرای پروژه‌های مشخص در زمینه تحقیقات علمی و توسعه،
8 – سایر روشهای همکاری که از سوی طرفین می‌تواند مورد موافقت قرار گیرد.
ماده ۴ – طرفین باید تضمین نماید که بدون کسب رضایت کتبی طرف دیگر، اطلاعات مبادله یا به دست‌آمده از تحقیقات و توسعه مشترک به هیچ شخص ثالثی واگذار یا منتقل نگردد.
ماده ۵ – همکاری در چهارچوب این موافقتنامه بین دو دولت و یا ارگانهای صلاحیتدار تعیین شده از طرف دولتهای متبوع (سازمانهای انرژی اتمی برای جمهوری اسلامی ایران و شرکت هسته‌ای ملی چین و یا سایر سازمانهای چین برای جمهوری خلق چین) به اجرا در خواهد آمد. محتوا، حدود سایر جزئیات مشخص همکاری در موافقتنامه‌های جداگانه‌ای که متناسباً از سوی ارگانهای طرفین منعقد خواهد گشت گنجانده می‌شود.
ماده ۶ –
1 – همکاری در راستای این موافقتنامه صرفاً برای مقاصد صلح جویانه خواهد بود و هر نوع مواد هسته‌ای، مواد و تجهیزات دریافت شده به موجب این موافقتنامه و یا به دست آمده از استفاده از مواد هسته‌ای، مواد و تجهیزات دریافت شده، برای تحقیق، توسعه و یا ساخت هر نوع دستگاه‌های انفجاری هسته‌ای یا برای هیچ گونه مقاصد نظامی به کار گرفته نخواهد شد.
2 – دولت ایران متعهد می‌شود که از “آژانس” تقاضا نماید تا مقررات پادمان هسته‌ای خود را در خصوص مواد هسته‌ای، مواد و تجهیزات انتقال‌یافته بر اساس این موافقتنامه و مواد هسته‌ای، مواد تجهیزات به دست آمده ناشی از استفاده از مواد هسته‌ای، مواد و تجهیزات انتقالی اعمال نماید. دولت چین تأکید می‌نماید که واردات و صادرات هسته‌ای چین مربوط به این موافقتنامه صرفاً برای مقاصد صلح جویانه خواهد بود.
3 – طرفین انتقال هر نوع مواد هسته‌ای، مواد و تجهیزات در راستای این موافقتنامه را به اطلاع “آژانس” خواهند رساند.
4 – هر یک از طرفین تلاش خواهند کرد تا از هر گونه اقدامی که همکاری تحت این موافقتنامه را خدشه‌دار نماید پرهیز کنند. چنانچه هر یک از طرفین در هر زمانی پس از به مورد اجرا درآمدن این موافقتنامه در اجرای مفاد ماده ۶ این موافقتنامه قصور ورزد، طرفین باید فوراً در مورد مشکل مربوطه وارد مشورت گردند، در این رابطه تفاهم حاصل است که طرف دیگر این حق را برای متوقف کردن ادامه همکاری در چارچوب این موافقتنامه خواهد داشت.
ماده ۷ – مواد هسته‌ای، مواد و تجهیزات دریافت شده در چارچوب این موافقتنامه نباید بدون اجازه کتبی دو دولت به خارج از قلمرو یا حاکمیت کشور دریافت‌کننده انتقال یابد.
ماده ۸ –
1 – طرفین اقدامات لازم جهت تأمین حفاظت فیزیکی کافی به گونه‌ای که در سند شماره “INFCIRC/225/REV” آژانس جهت مواد هسته‌ای، مواد و تجهیزات انتقال‌یافته بر اساس این موافقتنامه را درون قلمرو حاکمیت و کنترل کشور متبوع خود به عمل خواهند آورد تا از کاربرد یا استفاده غیر مجاز آن جلوگیری گردد.
2 – طرفین ارگانهای صلاحیتدار برای حفاظت فیزیکی منصوب و محلهای تماس را برای همکاری در حمل و نقل بین‌المللی مواد هسته‌ای و دیگر موضوعات حفاظت فیزیکی که ممکن است مورد توجه مشترک طرفین باشد را به اطلاع یکدیگر خواهند رساند.
ماده ۹ – نمایندگان دو دولت یا ارگانهای تعیین شده آنها می‌توانند با رضایت طرفین جهت بررسی اجرای این موافقتنامه و توسعه همکاری بیشتر ملاقات نموده و هر گونه مشکلات ناشی از آن را مورد مشاوره قرار دهند.
ماده ۱۰ –
1 – اجرای این موافقتنامه و تمام همکاریهای آتی که از این موافقتنامه ناشی خواهد شد بدون هیچ گونه تبعیضی نسبت به قوانین و مقررات فعلی هر‌یک از دو کشور و بر طبق آنها می‌باشد.
2 – تعهدات طرفین بر طبق این موافقتنامه و تمام همکاریهای آتی منشعب از این موافقتنامه نبایستی توسط قوانین آتی دو کشور و مفاد موافقتنامه‌های بین‌المللی که دو کشور احتمالاً اعضاء آن باشند خدشه‌دار گردد، بدون هیچ گونه تبعیضی نسبت به مفاد ماده ۶ این موافقتنامه.
3 – هیچ یک از مفاد این موافقتنامه به تعهداتی که هر یک از دو دولت طبق هر گونه موافقتنامه بین‌المللی دیگر در زمینه استفاده‌های صلح‌آمیز از انرژی هسته‌ای ملزم به اجرای آن هستند محدودیتی ایجاد نخواهد کرد.
ماده ۱۱ – هر گونه سوألی در خصوص تفسیر یا کاربرد این موافقتنامه از طریق مشاوره دوجانبه بین دو دولت حل و فصل خواهد گردید. طرفین متعهد می‌شوند از مفاد و تعهدات این موافقتنامه قویاً پیروی نمایند.
ماده ۱۲ –
1 – این موافقتنامه از تاریخ اعلان طرفین پس از تکمیل مراحل حقوقی لازم توسط دو کشور به مورد اجراء در خواهد آمد.
2 – این موافقتنامه به مدت پانزده سال اعتبار خواهد داشت و به صورت خودکار به مدت
5 سال و هر زمانی پس از آن تمدید خواهد شد مگر آن که ۶ ماه قبل از انقضای این مدت هر یک از دو دولت فسخ آن را کتباً به دیگری اطلاع دهد.
3 – با انقضای این موافقتنامه بر ترتیبات مشخص اتخاذ شده و بر طبق ماده پنجم این قرارداد لطمه‌ای وارد نخواهد شد. در صورتی که این موافقتنامه فاقد اعتبار گردد، مفاد مواد چهار، شش، هفت و هشت تا زمانی که هر نوع مواد هسته‌ای، مواد و تجهیزات دریافت شده در چارچوب این موافقتنامه در خاک یا تحت کنترل کشور دریافت‌کننده باقی بماند همچنان قابل اجرا خواهد بود.
4 – این قرارداد، در صورت لزوم می‌تواند با توافق دوجانبه بین دو دولت تکمیل و تغییر یابد. اصلاحات از تاریخ اعلان طرفین پس از تکمیل مراحل حقوقی لازم توسط دو کشور به مورد اجراء درخواهد آمد.
این موافقتنامه در دو نسخه در پکن در روز دهم سپتامبر ۱۹۹۲ (نوزدهم شهریور ۱۳۷۱) به زبانهای چینی، فارسی و انگلیسی که سه متن متساویاً معتبر می‌باشند، تنظیم گردید.
نماینده دولت جمهوری اسلامی ایران
نماینده دولت جمهوری خلق چین
قانون فوق مشتمل بر ماده واحده و موافقتنامه ضمیمه شامل مقدمه و دوازده ماده در جلسه روز سه شنبه بیست و چهارم فروردین ماه یک هزار و سیصد و هفتاد و دو مجلس شورای اسلامی تصویب و در تاریخ ۱۳۷۲.۲.۵ به تأیید شورای نگهبان رسیده است.
رئیس مجلس شورای اسلامی – علی‌اکبر ناطق نوری