8779ت13708ه – 1374.07.23
هیأت وزیران در جلسه مورخ 1374.7.12 بنا به پیشنهاد شماره .149د مورخ 1373.1.20 سازمان امور اداری و استخدامی کشور و به استناد قسمت اخیر تبصره ماده واحده قانون تأسیس مرکز سنجش از دور ایران مصوب 1370 – آیین‌نامه استخدامی مرکز سنجش از دور ایران را به شرح زیر تصویب نمود:
فصل اول – کلیات
ماده 1 – امور استخدامی مرکز سنجش از دور ایران که در این آیین‌نامه مرکز نامیده می‌شود مشمول مقررات این آیین‌نامه است.
ماده 2 – مستخدمان مرکز به دو دسته زیر تقسیم می‌شوند:
الف – مستخدمان ثابت که برای مدت معینی به خدمت مرکز پذیرفته می‌شوند و تابع ضوابطی هستند که بنا به پیشنهاد مرکز به تصویب سازمان امور اداری و‌استخدامی کشور می‌رسد.
ب – مستخدمان قراردادی که برای مدت معینی به خدمت مرکز پذیرفته می‌شوند و تابع ضوابطی هستند که بنا به پیشنهاد مرکز به تصویب سازمان امور اداری و‌استخدامی کشور می‌رسد.
تبصره 1 – مستخدمان رسمی یا ثابت دستگاه‌های دولتی یا نهادهای انقلاب اسلامی که به مرکز منتقل و در یکی از مشاغل مستمر مرکز منصوب می‌شوند، مشمول مقررات این آیین‌نامه هستند.
تبصره 2 – مستخدمان رسمی که به مرکز مأمور می‌شوند، مادام که در مرکز به خدمت
اشتغال داشته باشند، به استثنای فصل بازنشستگی مشمول مقررات این‌آیین‌نامه هستند.
ماده 3 – اعضای هیأت مدیره که به طور موظف و تمام وقت در مرکز انجام وظیفه
می‌کنند در هر مورد که مقرراتی برای تعیین تکلیف آنان وجود نداشته باشد، در‌دوره
تصدی مشمول مقررات این آیین‌نامه هستند.
تبصره – هر گاه مستخدمان مرکز در یکی از سمتهای یاد شده در این ماده منصوب شوند،
مدت خدمت آنها در سمتهای مزبور از هر لحاظ جزو سوابق خدمت در مرکز محسوب می‌شود.
ماده 4 – تشکیلات، سطوح سازمانی و مشاغل مستمر مرکز با رعایت ماده (112) قانون استخدام کشوری ظرف (3) ماه به تصویب مجمع عمومی مرکز می‌رسد.
تبصره – انجام هر گونه تغییر در تشکیلات، سطوح سازمانی و مشاغل مستمر مرکز با رعایت ماده (112) قانون یاد شده با تصویب رییس مجمع عمومی مرکز صورت می‌پذیرد.
ماده 5 – انتقال یا مأموریت مستخدمان ثابت به دستگاه‌های دولتی یا نهادهای انقلاب اسلامی و شهرداریها، همچنین انتقال یا مأموریت مستخدمان رسمی یا ثابت مؤسسات یادشده به مرکز با رعایت قوانین و مقررات مربوط مجاز است.
فصل دوم – استخدام
ماده 6 – استخدام افراد برای تصدی مشاغل مرکز از طریق امتحان یا ارزشیابی یا هر دو روش با توجه به اصل شایستگی و مراحل گزینش صورت می‌گیرد.
ماده 7 – برای ورود به خدمت مرکز شرایط عمومی زیر لازم است:
الف – تابعیت جمهوری اسلامی یاران.
ب – اعتقاد به مبانی جمهوری اسلامی ایران.
ج – تدین به اسلام و عاملیت به احکام آن یا پیروی از دیگر ادیان شناخته شده در قانون اساسی.
د – داشتن حداقل 18 سال تمام.
ه – انجام خدمت وظیفه عمومی (دوره ضرورت) یا دارا بودن معافیت قانونی.
و – دارا بودن حداقل گواهی‌نامه پایان دوره کامل متوسطه یا معادل آن.
ز – نداشتن سابقه محکومیت جزایی مؤثر که موجب محرومیت از استخدام در دستگاه‌های دولتی شود.
ح – عدم محکومیت به فساد عقیده و عدم اشتهار به فسق و فساد اخلاق و معتاد نبودن به استعمال مواد مخدر.
ط – داشتن صحت مزاج و مبتلا نبودن به امراض مسری.
ی – داشتن شرایط تحصیلی و تجربی لازم و توانایی و شایستگی انجام وظیفه در شغلی که برای آن استخدام می‌شود.
ماده 8 – پذیرفته‌شدگان در امتحان یا ارزشیابی قبل از ورود به خدمت ثابت مرکز یک
دوره آزمایشی را طی می‌کنند که حداقل آن (6) ماده و حداکثر آن یک سال‌است.
ماده 9 – افرادی که در دوره آزمایشی از خود لیاقت و شایستگی نشان دهند و به تشخیص
مرکز صلاحیت لازم را داشته باشند در پایان دوره آزمایشی به پیشنهاد مدیر یا رییس
واحد مربوط حکم استخدام قطعی آنان صادر می‌شود و دوره خدمت آزمایشی جزو مدت خدمت
آنان محسوب می‌شود.
ماده 10 – افرادی که در دوره آزمایشی برای خدمت در مرکز صالح تشخیص داده نشوند به
خدمت آزمایشی آنان بدون هیچ گونه تعهدی خاتمه داده می‌شود. حقوق و مزایای مرخصی
استحقاقی استفاده نشده این مستخدمان در هنگام برکناری پرداخت می‌شود.
ماده 11 – به استثنای مواردی که در این آیین‌نامه و دستورالعملهای آن صراحتاً شرط طی دوره آزمایشی قید نشده است در سایر موارد مستخدم آزمایشی از هر‌لحاظ تابع مقررات این آیین‌نامه است.
ماده 12 – استخدام اتباع بیگانه و شرایط آن طبق قوانین و مقررات مربوط صورت می‌گیرد.
فصل سوم – آموزش و ارزشیابی
ماده 13 – مرکز می‌تواند به منظور بالا بردن سطح مهارت و معلومات حرفه‌ای و عمومی
مستخدمان و همچنین آماده نمودن آنان برای احراز مشاغل بالاتر و انجام وظایف محوله
برنامه‌های آموزشی یا کارآموزی لازم را تدوین و به مورد اجرا گذارد.
ماده 14 – مرکز می‌تواند پس از کسب موافقت سازمان امور اداری و استخدامی کشور با
اخذ تعهد خدمت به مدت سه برابر ایام تحصیل به دانشجویانی که در رشته‌های مورد نیاز
در داخل یا خارج از کشور تحصیل می‌کنند هزینه تحصیلی پرداخت و پس از فراغت از
تحصیل آنان را به استخدام درآورد.
ماده 15 – مرکز مجاز است به مستخدمان خود که جهت طی دوره‌های آموزشی کوتاه مدت
تخصصی اعزام می‌شوند یا در دوره‌های تحصیلی دانشگاه‌ها و مؤسسات آموزش عالی در
رشته‌های مورد نیاز پذیرفته می‌شوند با رعایت مقررات قانون استخدام کشوری با
پرداخت حقوق و مزایای مربوط مأموریت آموزشی اعطا کند.
ماده 16 – مرکز می‌تواند در جهت انجام وظایف آموزشی و تحقیقاتی و مطالعاتی مقرر
در قانون تأسیس مرکز سنجش از دور ایران – مصوب 1370 – همچنین آموزش کارکنان و
متخصصین خود با رعایت مقررات مربوط مؤسسه آموزشی ایجاد کند.
ماده 17 – [اصلاحی ۱۳۷۶/۱۱/۵]
دستورالعمل مربوط به نحوه آموزش یا کارآموزی، همچنین مأموریت آموزشی و نحوه و میزان پرداخت هزینه تحصیلی و چگونگی اداره واحد آموزشی به تصویب رییس مجمع عمومی مرکز می‌رسد.
ماده 18 – مرکز موظف است در فواصل زمانی معین شایستگی و استعداد مستخدمان خود را از طریق بررسی رفتار و عملکرد آنان مورد ارزشیابی قرارداده و از نتایج آن در انتصابات، ارتقای گروه، تعیین ضریب افزایش سنواتی و اعزام کارکنان به دوره‌های آموزشی داخل و خارج از کشور استفاده کند.
ماده 19 – ارزشیابی مستخدمان بر اساس ضوابط و دستورالعملهای سازمان امور اداری و استخدامی کشور در دوره‌های زمانی متناوب توسط مسئول بلافصل مستخدم انجام و به تأیید مدیر یا رییس واحد مربوط می‌رسد.
فصل چهارم – حقوق و مزایا
ماده 20 – جدول مبنای حقوق مستخدمان مرکز، جدول حقوق مبنای مستخدمان رسمی مشمول
قانون استخدام کشوری موضوع ماده یک قانون نظام هماهنگ پرداخت کارکنان دولت است.
تبصره – ضریب ریالی جدول حقوق موضوع این ماده، ضریب ریالی موضوع ماده یک قانون نظام هماهنگ پرداخت و تغییرات بعدی آن است.
ماده 21 – گروه ورودی مستخدمان با در نظر گرفتن اهمیت وظایف و مسئولیتها به شرح زیر تعیین می‌شود:
– مجموعه مشاغلی که شرایط احراز آنها مدرک تحصیلی پایان دوره ابتدایی است، در گروه یک.
– مجموعه مشاغلی که شرایط احراز آنها سیکل است، در گروه دو.
– مجموعه مشاغلی که شرایط احراز آنها مدرک تحصیلی پایان دوره کامل متوسطه است، در گروه چهار.
– مجموع مشاغلی که شرایط احراز آنها مدرک تحصیلی دوره کاردانی است، در گروه پنج.
– مجموع مشاغلی که شرایط احراز آنها مدرک تحصیلی کارشناسی (لیسانس) است، در گروه هفت.
– مجموع مشاغلی که شرایط احراز آنها مدرک تحصیلی کارشناسی ارشد (فوق لیسانس) است، در گروه نه.
– مجموعه مشاغلی که شرایط احراز آنها مدرک تحصیلی دکتراست، در گروه ده.
تبصره – مستخدمانی که مشاغل آنان دارای ویژگیهای خاص و پیچیده بوده و از حساسیت
بالایی برخوردار است، یا دارای مهارتهای خاص و نادر هستند، پس از هماهنگی با
سازمان امور اداری و استخدامی کشور در یکی از گروه‌های جدول موضوع ماده (21) تخصیص می‌یابند.
ماده 22 – مرکز مکلف است ظرف شش (6) ماه مشاغل مستمر خود را بر اساس اهمیت وظایف
و مسئولیتها و شرایط تصدی از لحاظ معلومات و تجربه طبقه‌بندی کرده و با در نظر
گرفتن گروه‌های ورودی یاد شده در ماده (21) به یکی از گروه‌های جدول حقوق مبنا تخصیص دهد.
ماده 23 – طرح طبقه‌بندی مشاغل مرکز شامل دستورالعمل ارزیابی مشاغل، همچنین
دستورالعمل اجرایی طرح و شرح وظایف و شرایط احراز طبقات مشاغل و فهرست طبقات مشاغل
به گروه‌های جدول حقوق مبنا و نحوه ارتقای گروه مستخدمان توسط مرکز تهیه و پس از
تأیید سازمان امور اداری و استخدامی کشور و تصویب رییس مجمع عمومی به مرحله اجرا گذاشته می‌شود.
تبصره – تعداد گروه‌های قابل تخصیص در هر مقطع تحصیلی پنج (5) الی هقت (7) گروه تعیین می‌شود.
ماده 24 – مرکز می‌تواند در موارد زیر حداکثر تا دو گروه استحقاقی به مستخدمان خود اعطا کند:
الف – آزادگان.
ب – جانبازان انقلاب اسلامی.
ج – رزمندگانی که حداقل شش (6) ماه متوالی یا نه (9) ماه متناوب در جبهه‌های جنگ تحمیلی خدمت کرده‌اند.
د – مدیران.
ه – مستخدمانی که خدمات برجسته‌ای انجام داده‌اند.
تبصره – [اصلاحی ۱۳۷۶/۱۱/۵]
چگونگی اعطای گروه تشویقی به آزادگان، جانبازان و رزمندگان و مدیران و مستخدمانی که خدمات برجسته انجام داده‌اند مطابق ضوابطی است که از طرف سازمان امور اداری و استخدامی کشور اعلام می‌شود.
ماده 25 – مستخدمان در بود ورود به خدمت با توجه به مدرک تحصیلی ارایه شده در
گروه مربوط استقرار یافته و در صورتی که دارای سابقه خدمت تمام وقت در دستگاه‌های
دولتی و نهادهای انقلاب اسلامی بوده یا خدمات وظیفه عمومی (دوره ضرورت و احتیاط)
را انجام داده باشند به ازای هر سال سابقه خدمت از‌افزایش سنواتی به میزان سه درصد (3%) حقوق مبنای گروه استحقاقی برخوردار می‌شوند. کسر سال به نسبت ماه‌های خدمت ملاک محاسبه قرار می‌گیرد.
تبصره – افزایش سنواتی مستخدمان مرکز هنگام تطبیق وضع با توجه به جمع سنوات خدمت
قابل قبول مستخدمان ضرب در سه درصد (3%) حقوق مبنای مستخدمان در گروه‌های استحقاقی
که به تناسب سالهای خدمت و مدرک تحصیلی به آنان تعلق می‌گیرد محاسبه می‌شود. کسر
سال نیز به نسبت ماه‌های‌خدمت هنگام تطبیق وضع مورد محاسبه قرار می‌گیرد.
ماده 26 – به ازای هر سال سابقه خدمت تمام وقت در مرکز، مبلغی به عنوان افزایش
سنواتی به حقوق مستخدمان افزوده می‌شود. میزان این افزایش در هر سال‌بر اساس نتایج
حاصل از ارزشیابی عملکرد همان سال مستخدم سه، چهار یا پنج درصد حقوق مبنا و افزایش سنواتی سالهای قبل می‌باشد.
تبصره 1 – مستخدمانی که بیش از سی سال سابقه خدمت قابل قبول از نظر بازنشستگی
داشته باشند و کسورات مربوط به بازنشستگی یا حق بیمه را پرداخت کرده یا بکنند، در
صورت نیاز به ازای خدمت آنان و در قبال هر سال خدمت مازاد بر مدت یادشده از افزایش
سنواتی مضاعف برخوردار می‌شوند.
تبصره 2 – مرکز می‌تواند به منظور تطبیق وضع مقررات مربوط به امتیازات پایه‌ها و
سنوات ترفیع تشویقی، معادل آن را بابت سوابق خدمت در جبه، بسیج، مناطق جنگزده و
محروم، اسارت و مفقودالاثر بودن و جانبازی برابر ضوابطی که از طرف سازمان امور اداری و استخدامی کشور اعلام می‌شود به مستخدمان اعطا کند.
ماده 27 – مستخدمانی که تغییر گروه می‌یابند، حقوق آنان بر اساس عدد مبنای گروه
جدید به اضافه مجموع افزایش سنواتی در گروه‌های قبل تعیین می‌شود.
به مستخدمانی که تنزل گروه می‌یابند مابه‌التفاوت حقوق مبنای گروه جدید با گروه
قبلی به عنوان تفاوت تطبیق پرداخت می‌شود و هر گونه افزایشهای سنواتی بعدی و نیز
افزایش حقوق ناشی از ارتقای گروه آنان تا استهلاک کامل از مابه‌التفاوت یاد شده کسر می‌شود.
ماده 28 – مرکز می‌تواند به مستخدمان خود مبلغی تحت عنوان فوق‌العاده شغل پرداخت
کند. میزان این فوق‌العاده شغل برای مستخدمان شاغل حداقل برابر 50% حقوق مبنای گروه
مربوط تعیین می‌شود که با توجه به تخصص، مسئولیت، اهمیت وظایف و کارآیی آنان تا 150% حقوق مبنای آنان قابل افزایش است.
تبصره 1 – فوق‌العاده شغل مدیران و سرپرستان تا 25% حقوق مبنای گروه مربوط برابر ضوابط مورد عمل در بخش مشمول قانون استخدام کشوری قابل افزایش است.
تبصره 2 – مرز مجاز است در حدود مقررات مورد عمل در بخش مشمول قانون استخدام
کشوری فوق‌العاده شغل شاغلین مشاغل تحقیقی، آموزشی و تخصصی را تا 25% افزایش دهد.
تبصره 3 – ضوابط اجرایی این ماده توسط مرکز تهیه و به تصویب شورای حقوق و دستمزد می‌رسد.
ماده 29 – مرکز می‌تواند در اجرای ماده (6) قانون نظام هماهنگ پرداخت، به منظور
جذب و نگهداری نیروهای متخصص و مدیریت برابر ضوابطی که به تصویب هیأت وزیران
می‌رسد، به متصدیان مشاغل مدیریت و کارشناسی و تخصصی نادر – با تشخیص سازمان امور
اداری و استخدامی کشور – ماهانه تا100% حقوق مبنا به عنوان فوق‌العاده جذب پرداخت کند.
ماده 30 – به مستخدمانی که مشاغل آنان استاندارد شده و بیش از استاندارد تعیین
شده انجام وظیفه می‌کنند، مبلغی به عنوان فوق‌العاده کارانه به میزان حداکثر معادل
حقوق مبنای گروه آنان و بر حسب ارزش واحد استاندارد کار و کار اضافی انجام شده در
هر ماه پرداخت می‌شود. استاندار مشاغل خاصی توسط مرز تهیه و به تأیید سازمان امور اداری و استخدامی کشور می‌رسد.
تبصره – به مستخدمانی که مشاغل آنان قابل استاندارد نبوده و بیش از حد معمول با کیفیت مطلوب وظایف خود را انجام می‌دهند به نسبت مطلوبیت انجام وظیفه، فوق‌العاده کارانه پرداخت می‌شود. ضوابط این تبصره به تصویب شورای حقوق و دستمزد می‌رسد.
ماده 31 – در صورتی که مستخدمان در خارج از ساعات اداری بر حسب دستور مقامات ذیصلاح کار اضافی انجام دهند، فوق‌العاده اضافه کار به میزان (160).(1) حقوق و فوق‌العاده شغل برای هر ساعت کار اضافی دریافت می‌کنند.
ماده 32 – فوق‌العاده‌های بدی آب و هوا، محرومیت از تسهیلات زندگی، محل خدمت، کسر صندوق، تضمین، نوبت‌کاری، سختی شرایط محیط کار، همچنین هزینه‌های سفر، نقل مکان و ایاب و ذهاب مستخدمان مرکز برابر ضوابط مورد عمل مستخدمان رسمی مشمول قانون استخدام کشوری پرداخت می‌شود.
تبصره ۱ – [الحاقی ۱۳۷۶/۱۱/۵]
فوق‌العاده روزانه مستخدمان مرکز برابر ضوابطی که با پیشنهاد مرکز به تصویب شورای حقوق و دستمزد می‌رسد قابل پرداخت است.
تبصره ۲ – [الحاقی ۱۳۷۶/۱۱/۵]
به مدیران و متخصصان مرکز معادل مبالغی که به عنوان حق تحقیق، حق تدریس، حق تألیف، حق تصنیف، حق ترجمه، حق‌الزحمه کارشناسی و حق حضور در جلسه به کارمندان مشمول قانون استخدام کشوری تعلق می‌گیرد، با رعایت ضوابطی که برای آنها وضع شده است، فوق‌العاده خاص پرداخت می‌شود.
ماده 33 – کمک هزینه عایله‌مندی و اولاد مستخدمان مرکز مطابق ضوابط مذکور در قانون نظام هماهنگ پرداخت کارکنان دولت قابل پرداخت است.
ماده 34 – مرکز می‌تواند مستخدمانی را که خدمات برجسته انجام دهند یا لیاقت فوقالعادهای ابراز دارند به شرح زیر مورد تقدیر قرار دهد:
الف – [اصلاحی ۱۳۷۶/۱۱/۵]
پرداخت تا دو ماه حقوق و فوق‌العاده‌های شغل و جذب در طول سال با تصویب مجمع عمومی.
ب – تأمین هزینه مسافرت به اماکن مقدسه و تفریحگاه‌های داخل کشور به مدت حداکثر ده روز برای مستخدم و خانواده وی با اعطای مرخصی تشویقی علاوه بر مرخصی استحقاقی.
ج – اعطای حداکثر ده روز مرخصی تشویقی با پرداخت حقوق و مزایا.
تبصره – ضوابط اجرای این ماده به تصویب هیأت مدیره می‌رسد.
ماده 35 – [اصلاحی ۱۳۷۶/۱۱/۵]
مرکز می‌تواند هر سال یک بار در صورت وجود اعتبار به هر یک از مستخدمان شاغل خود حداکثر معادل یک ماه حقوق و فوق‌العاده‌ها شغل و جذب به عنوان پاداش پرداخت کند.
ماده 36 – حقوق و فوق‌العاده شغل دارندگان مدرک تحصیلی دکترا و فوق‌لیسانس و
مدارک همتراز که در مشاغل آموزشی، مطالعاتی و تحقیقاتی به خدمت اشتغال دارند باید
به ترتیبی تعیین شود که از هشتاد درصد (80%) مجموع حقوق و مزایای شغل کارکنان
مشابه مشمول مقررات اعضای هیأت علمی دانشگاه‌ها‌و مؤسسات آموزش عالی کشور کمتر نباشد.
فصل پنجم – رفاه مستخدمان
ماده 37 – مستخدمان مرکز سالی یک ماه حق استفاده از مرخصی دارند. در ایام مرخصی استحقاقی حقوق، فوق‌العاده‌های شغل، جذب، سختی شرایط محیط کار، نوبت کاری، کسر صندوق، تضمین، همچنین کمک هزینه عایله‌مندی و اولاد پرداخت می‌شود.
تبصره 1 – مرخصی استحقاقی از نخستین ماه و نسبت مدت خدمت به مستخدم تعلق می‌گیرد.
تبصره 2 – مرخصی کمتر از یک روز جوز مرخصی استحقاقی منظور می‌شود. حداکثر مجموع ساعات مرخصی موضوع این تبصره از (96) ساعت (12 روز) تجاوز نمی‌کند.
تبصره 3 – شغل مستمر مستخدمی که در حال استفاده از مرخصی استحقاقی است حفظ و در این مدت وظایف او موقتاً به دیگری محول می‌شود.
تبصره 4 – استفاده از مرخصی استحقاقی موکول به تقاضای مستخدم و موافقت کتبی مدیر یا رییس واحد یا جانشین او است.
تبصره 5 – هر گاه مدیر یا رییس اداره بنا به مصالح اداری با تقاضای مرخصی مستخدم از جهت مدت یا زمان استفاده موافقت نکند، اعطای آن را با توافق به وقت دیگری موکول می‌کند. در صورتی که مستخدم نتواند تا پایان سال تقویمی از این مرخصی استفاده کند، مرخصی مزبور ذخیره می‌شود.
تبصره 6 – هیچ مستخدمی با اختیار نمی‌تواند بیش از پانزده روز از مرخصی استحقاقی سالانه خود را ذخیره کند و هر گاه از بقیه مرخصی یاد شده استفاده نکند، مدت زاید بر پانزده روز ذخیره نمی‌شود.
تبصره 7 – مستخدمی که در حال استفاده از مرخصی استحقاقی است و بنا به ضرورت توسط مسئولین ذیربط دعوت به کار شود باقیمانده مرخصی استحقاقی وی ذخیره می‌شود.
ماده 38 – مستخدمی که در حال استفاده از مرخصی استحقاقی است، می‌تواند درخواست
تمدید مرخصی کند، در این صورت باید از موافقت با مرخصی اطمینان حاصل کند. تاریخ
شروع مرخصی اخیر بلافاصله بعد از انقضای مرخصی قبلی است و در صورت عدم موافقت با
تمدید مرخصی، مستخدم مکلف است در محل خدمت خود حاضر شود.
ماده 39 – حداکثر مدتی که مستخدم در یک سال تقویمی می‌تواند از مرخصی استحقاقی همان سال و مرخصی ذخیره شده استفاده کند جمعاً از چهار ماه تجاوز نمی‌کند.
ماده 40 – مستخدمان می‌توانند هر سه سال یک بار مرخصی ذخیره شده مازاد بر یک ماده
خود را بازخرید کنند. در این صورت به نسبت هر یک ماه مرخصی ذخیره شده معادل یک ماه
حقوق و فوق‌العاده‌های مقرر در ماده (37) به آنان پرداخت می‌شود.
ماده 41 – موافقت با تقاضای مرخصی استحقاقی ذخیره شده مستخدمی که پس از پایان مرخصی بازنشسته می‌شود الزامی است و در این مورد حفظ پست سازمانی ضروری نیست.
ماده 42 – به دوران مرخصی استعلاجی زاید بر چهار ماه و به دوران مرخصی بدون حقوق،
آمادگی به خدمت، تعلیق منجر به محکومیت، انفصال موقت، غیبت موجه و خدمت وظیفه
عمومی مرخصی استحقاقی تعلق نمی‌گیرد.
ماده 43 – مستخدمان دستگاه‌های دولتی و نهادهای انقلاب اسلامی نیز که به مرکز منتقل می‌شوند برابر ضوابط این فصل می‌توانند از مرخصی ذخیره شده خود استفاده کنند.
ماده 44 – هر گاه مستخدم شاغل بیمار شود و بیماری مانع از حضور او در محل خدمت
باشد باید مراتب را در کوتاه‌ترین مدت ممکن به مرکز اطلاع داده و گواهی پزشک معالج
را به واحد متبوع خود جهت ارسال به کارگزینی تحویل دهد.
تبصره – کارگزینی موظف است گواهی بیش از هفت روز متوالی پزشکان معالج را برای
اظهار نظر نوزد پزشک معتمد مرکز ارسال کند و در صورتی که مفاد گواهی مورد تأیید
قرار گیرد حکم مرخصی استعلاجی صادر کند. اگر مستخدم به نظر پزشک معتمد مبنی بر عدم
تأیید گواهی پزشک معالج معترض باشد، موضوع به کمیسیون پزشکی مرکب از سه نفر پزشک و
یک نفر نماینده مرکز ارجاع می‌شود. نظر این کمیسیون قطعی است.
ماده 45 – جز در مورد بیماریهای صعب‌العلاج حداکثر مدت استفاده از مرخصی استعلاجی چهار ماه در هر سال است.
ماده 46 – تشخیص ابتلا به بیماری صعب‌العلاج و تعیین مدت معذوریت وی به عهده
کمیسیون پزشکی است. حداکثر این معذوریت شش ماه است و برای شش ماه دیگر قابل تمدید
است و پس از آن مستخدم ازکارافتاده محسوب می‌شود.
ماده 47 – به مستخدمی که از مرخصی استعلاجی استفاده می‌کند به جز مستخدمان موضوع ماده (46) حقوقی و فوق‌العاده‌های مقرر در ماده (37) و در صورتی‌که به بیماری صعب‌العلاج مبتلا شوند زاید بر چهار ماه تا زمانی که بیماری ادامه داشته باشد و یا ازکارافتاده شوند فقط حقوق پرداخت می‌شود.
ماده 48 – دان دسته از مستخدمان مرکز که از نظر بازنشستگی مشمول مقررات قانون
تأمین اجتماعی هستند از لحاظ استفاده از مرخصی استعلاجی تابع قانون یاد شده خواهند
بود. مرکز می‌تواند حقوق و فوقالعادهای آنان را در مورد بیماریهای کمتر از چهار
روز و مابه‌التفاوت حقوق و فوق‌العاده‌های متعلقه با غرامت دستمزد ایام بیماری
آنان را در مورد بیماریهای بیش از چهار روز تا حداکثر مقرر در ماده (45) پرداخت کند.
ماده 49 – مدت مرخصی استعلاجی با پرداخت کسور بازنشستگی یا حق بیمه مربوط جزو سنوات خدمت مستخدم محسوب می‌شود.
ماده 50 – مستخدم می‌تواند به پیشنهاد میر مسئول و موافقت مدیر عامل مرکز از مرخصی بدون حقوق استفاده کند.
ماده 51 – حداکثر مدتی که مستخدم در طول خدمت خود می‌تواند از مرخصی بدون حقوق استفاده کند، سه سال است. لیکن در مواردی که مرخصی بدون حقوق به منظور ادامه تحصیلات عالی در رشته مربوط به شغل مورد تصدی مستخدم باشد به پیشنهاد واحد مربوط و تصویب مدیر عامل تا دو سال دیگر قابل‌تمدید است.
تبصره 1 – اعطای مرخصی بدون حقوق به مستخدم آزمایشی در طول دوره آزمایشی تا حداکثر دو ماه با رعایت مقررات این فصل امکان‌پذیر است.
تبصره 2 – در مواردی که بیماری مستخدم به تأیید پزشک معتمد برسد لیکن کمیسیون پزشکی آن را صعب‌العلاج تشخیص ندهد موافقت با مرخصی بدون حقوق الزامی است.
ماده 52 – حفظ شغل مستمر مستخدم در مدت مرخصی بدون حقوق الزامی نیست و در صورتی که پس از پایان مرخصی بدون حقوق، شغلی برای ارجاع به‌مستخدم وجود نداشته باشد آماده به خدمت می‌شود.
ماده 53 – مدت مرخصی بودن حقوق از هیچ لحاظ جزو سوابق خدمت مستخدم محسوب نمی‌شود.
ماده 54 – در احتساب مرخصیهای استحقاقی، استعلاجی و بدون حقوق روز، ماه و سال مطابق تقویم رسمی کشور است.
ماده 55 – مرکز می‌تواند مستخدمان خود را بیمه فوت و حوادث کند.
ماده 56 – مرکز می‌تواند از راه‌های مقتضی وسایل بهداشت و درمان مستخدمان خود و افراد تحت تکفل آنان را فراهم کند.
ماده 57 – مرکز می‌تواند به منظور تأمین سلامتی و بهداشت و درمان مستخدمان و
افراد تحت تکفل آنان همه ماهه مبلغی تحت عنوان حق درمان با تمایل مستخدمان از حقوق
آنان کسر کرده و با افزودن سهم خود، آنان را از این نظر بیمه کند.
ماده 58 – مرکز مستخدمان خود را در تشکیل شرکتهای تعاونی و صندوق قرض‌الحسنه تشویق کرده و امکانات لازم را در اختیار شرکت تعاونی و صندوق قرض‌الحسنه کارکنان قرار می‌دهد.
ماده 59 – مرکز می‌تواند نسبت به تأسیس مهد کودک برای کارکنان خود اقدام کرده و امکانات لازم را در اختیار آن قرار دهد.
ماده 60 – مرکز می‌تواند برای استراحت و تمدید قوای کارکنان و بازدهی بهتر آنان
نسبت به ایجاد امکانات ورزشی و تسهیلات رفاهی از قبیل استراحتگاه‌ها، زایرسراها و
نظایر آن اقدام و هر روز اداری یک وعده غذای گرم تهیه و در اختیار آنان قرار دهد.
ماده 61 – مرکز می‌تواند از محل بودجه مصوب در جهت تعاون و رفاه مستخدمان به آنان وام اعطا کند.
تبصره – انواع، میزان، شرایط و ضوابط وامهای موضوع این ماده به تصویب مجمع عمومی می‌رسد.
فصل ششم – بازنشستگی، ازکارافتادگی و فوت
ماده ۶۲ ـ [اصلاحی ۱۳۷۸/۱۰/۱۹]
مستخدمان مرکز از نظر بازنشستگی، از کارافتادگی و فوت مشمول قانون تأمین اجتماعی و مقررات مربوط به آن هستند و کلیه آیین‌نامه‌ها و دستورالعملهای اجرایی مربوط به قوانین و مقررات یاد شده درخصوص بازنشستگی و وظیفه که به تصویب مراجع ذیصلاح رسیده یا خواهد رسید برای مرکز لازم‌الاجراست.
ماده ۶۳ – [حذفی ۱۳۷۸/۱۰/۱۹ و اصلاح شماره‌های بعدی]
فصل هفتم – پایان خدمت
ماده ۶۳ – [اصلاحی ۱۳۷۸/۱۰/۱۹]
در صورتی که به تشخیص رییس مجمع عمومی فعالیتهای مرکز تقلیل یافته یا
استفاده از روشهای جدید اداری باعث شود مشاغل مستمر مرکز محدوده شود و این محدودیت
منجر به حذف مشاغل مستمر شود و شغلی برای ارجاع به متصدیان این مشاغل موجود نباشد
مستخدمان مشاغل یاد شده به‌حال آماده به خدمت در می‌آیند.
تبصره – مرکز مکلف است فهرست مستخدمان آماده به خدمت خود را با ذکر مشخصات کامل
تهیه و از طریق سازمان امور اداری و استخدامی کشور به کلیه مؤسسات و شرکتهای دولتی
اعلام کند و تا زمانی که مستخدم آماده به خدمت دارد، برای مشاغل بدون متصدی از
مستخدمان آماده به خدمت واجد شرایط استفاده کند.
ماده ۶۴ – [اصلاحی ۱۳۷۸/۱۰/۱۹]
به مستخدمانی که در اجرای مقررات این آیین‌نامه آماده به خدمت می‌شوند تا شش ماه تمام حقوق و تا شش ماه دیگر نصف مبلغ یاد شده پرداخت می‌شود.
ماده ۶۵ – [اصلاحی ۱۳۷۸/۱۰/۱۹]
در صورتی که ظرف یک سال از شروع دوران آمادگی به خدمت، شغلی به مستخدم
آماده به خدمت ارجاع نشود یا امکان انتقال وی به سایر مؤسسات و شرکتهای دولتی
فراهم نشود، چنانچه مستخدم واجد شرایط بازنشستگی باشد، بازنشسته و در غیر این صورت
سوابق خدمت وی بازخرید می‌شود.
تبصره – هر گاه مرکز منحل و امکان انتقال مستخدمان به سایر دستگاه‌های دولتی یا بازنشستگی آنان طبق مقررات مربوط میسر نباشد، خدمت مستخدمان یادشده بازخرید شده و حقوق دوران آمادگی به خدمت موضوع این ماده به طور یک جا به آنان پرداخت می‌شود.
ماده ۶۶ – [اصلاحی ۱۳۷۸/۱۰/۱۹]
مستخدم می‌تواند در صورت موافقت مرکز سوابق خدمت خود را بازخرید کند.
تبصره – وجوه بازخرید سوابق خدمت مستخدمانی که در اجرای این مقررات بازخرید خدمت می‌شوند برابر ضوابط مربوط به مستخدمان رسمی مشمول قانون استخدام کشوری پرداخت می‌شود.
ماده ۶۷ – [اصلاحی ۱۳۷۸/۱۰/۱۹]
مستخدمان مرکز می‌توانند با یک ماه اعلام قبلی از خدمت مرکز استعفا
کنند. استعفا از تاریخی تحقق می‌یابد که مرکز کتباً با آن موافقت کند. مستخدمی که
استعفا داده است موظف است ظرف مدت مقرر برای اعلام قبولی در محل خدمت خود حاضر شود
و چنانچه مرکز در مدت یاد شده مخالفت خود را با استعفای او اعلام نکند، در پایان
یک ماه استعفا قبول شده تلقی می‌شود.
تبصره – هر گاه مستخدمی که استعفا داده است در مهلت یاد شده در محل خدمت خود حاضر
نشود، عمل او ترک خدمت محسوب و با او طبق مقررات رفتار می‌شود. چنانچه این مستخدم
شروط بازنشسته شدن را دارا باشد بازنشسته می‌شود.
ماده ۶۸ – [اصلاحی ۱۳۷۸/۱۰/۱۹]
به مستخدمی که سوابق خدمت او بازخرید شده یا از خدمت استعفا داده، حقوق و فوق‌العاده‌های مرخصی استحقاقی ذخیره شده پرداخت می‌شود.
ماده ۶۹ – [اصلاحی ۱۳۷۸/۱۰/۱۹]
در صورتی که مستخدم به مدت دو ماه متوالی یا چهار ماه متناوب بدون عذر موجه در محل خدمت حاضر نشود، از تاریخ عدم حضور از خدمت مرکز اخراج می‌شود.
تبصره – هر گاه مستخدم مذکور در این ماده ظرف مدت یک ماه پس از ابلاغ حکم اخراج
مدعی شود که عذر او موجه بوده است، مرکز مکلف است پرونده او را جهت رسیدگی به هیأت
رسیدگی به تخلفات اداری مربوط ارجاع کند. رأی هیأت یاد شده از تاریخ اخراج مستخدم قطعی و معتبر است.
ماده ۷۰ – [اصلاحی ۱۳۷۸/۱۰/۱۹]
استخدام مجدد مستخدمانی که از خدمت مرکز اخراج یا سوابق آنان بازخرید شده، همچنین مستخدمان مستعفی در مرکز به هر عنوان ممنوع است.
فصل هشتم – سایر مقررات
ماده ۷۱ – [اصلاحی ۱۳۷۸/۱۰/۱۹]
مستخدمان مرکز مکلفند در ساعات کار تعیین شده از طرف مرکز در محل خدمت خود حضور یافته و وظایف محوله را به نحو احسن انجام دهند.
تبصره – مقررات حضور و غیاب مستخدمان توسط مرکز تعیین و اجرا می‌شود.
ماده ۷۲ – [اصلاحی ۱۳۷۸/۱۰/۱۹]
پرداخت حقوق و فوق‌العاده‌های مربوط به مستخدمان در مقابل انجام خدمت است.
تبصره – در مواردی که مستخدم به عللی خارج از حدود و اختیار خود نتواند در محل خدمت حاضر شود و عدم حضور وی از سوی مراجع ذیصلاح رسیدگی به تخلفات اداری موجه تلقی شود، از بابت ایام غیبت موجه به مستخدم فقط حقوق این مدت پرداخت می‌شود.
ماده ۷۳ – [اصلاحی ۱۳۷۸/۱۰/۱۹]
انجام هر نوع عملی توسط مستخدم که موجب وقفه در انجام وظایف و تعهدات مرکز شود، ممنوع است
ماده ۷۴ – [اصلاحی ۱۳۷۸/۱۰/۱۹]
مستخدم مرکز نمی‌تواند در ساعات غیر اداری هیچ گونه شغلی در مؤسسات طرف قرارداد مرکز داشته باشد. در صورت تخلف با مستخدم خاطی طبق مقررات مربوط رفتار می‌شود.
ماده ۷۵ – [اصلاحی ۱۳۷۸/۱۰/۱۹]
تقصیر و تخلفات اداری و نحوه رسیدگی و تعیین مجازات مستخدمان مرکز مطابق قانون رسیدگی به تخلفات اداری و اصلاحات بعدی آن خواهد بود.
ماده ۷۶ -[اصلاحی ۱۳۷۸/۱۰/۱۹]
اختیار تعیین محل جغرافیایی خدمت مستخدمان با مرکز است و مستخدم موظف است در هر نقطه از ایران که مرکز مقتضی بداند انجام وظیفه کند.
ماده ۷۷ – [اصلاحی ۱۳۷۸/۱۰/۱۹]
هر گاه مستخدمان مرکز بنا به عللی از قبیل مأموریت به سایر دستگاه‌های
دولتی و نهادهای انقلاب اسلامی، غیبت موجه، انتخاب به سمت نمایندگی مجلس شورای
اسلامی و انتصاب به سایر مقامات موضوع تبصره (2) ماده (1) قانون نظام هماهنگ
پرداخت یا تصدی سمت شهردار و نظایر آن برای مدتی در‌خدمت مرکز نباشند و شغل مستمر
آنان در این مدت حفظ نشده و پس از بازگشت به مرکز شغلی برای ارجاع به آنان موجود نباشد، آماده به خدمت می‌شوند.
تبصره – در تعیین حقوق آمادگی به خدمت مستخدمانی که عهده‌دار مقامات یاد شده در تبصره (2) ماده (1) قانون نظام هماهنگ پرداخت کارکنان دولت یا مشاغل همتراز آن می‌شوند و پس از بازگشت در اجرای این ماده آماده به خدمت می‌شوند، مطابق قانون یاد شده رفتار می‌شود.
ماده ۷۸ – [اصلاحی ۱۳۷۸/۱۰/۱۹]
مواردی که در این آیین‌نامه پیش‌بینی نشده یا هر نوع تغییری که در
مقررات عمومی داده شود که اجرای آن در مرکز نیاز به اصلاح این آیین‌نامه
داشته‌باشد، پس از هماهنگی با سازمان امور اداری و استخدامی کشور به تصویب هیأت وزیران می‌رسد.
فصل نهم – تطبیق وضع
ماده ۷۹ – [اصلاحی ۱۳۷۸/۱۰/۱۹]
کلیه کارکنان تمام وقت مرکز (حداکثر یکصد نفر) که از تاریخ
لازم‌الاجرا شدن این آیین‌نامه در مرکز مشغول خدمت بوده و خدمت آنان تا
تاریخ‌تصویب این آیین‌نامه ادامه دارد با مقررات این آیین‌نامه تطبیق وضع داده می‌شوند.
ماده ۸۰ – [اصلاحی ۱۳۷۸/۱۰/۱۹]
در صورتی که مجموع حقوق و فوق‌العاده شغل مستخدم پس از تطبیق وضع با
مقررات این آیین‌نامه از مجموع حقوق و مزایایی که به اقتضای شغل مورد تصدی به طور
مستمر دریافت می‌کرده است کمتر شود، مابه‌التفاوت تحت عنوان تفاوت تطبیق حقوق و مزایا به وی پرداخت می‌شود.
ماده ۸۱ – [اصلاحی ۱۳۷۸/۱۰/۱۹]
عدم حضور کارکنان در تاریخ تصویب این آیین‌نامه در موارد زیر مانع از تطبیق یا تبدیل وضع استخدامی نیست:
الف – بیماری.
ب – خدمت زیر پرچم.
پ – مواردی که از طرف مراجع صلاحیتدار تحت تعقیب قرار گرفته و یا جهت ادای توضیحات احضار شده باشند. (در صورت صدور حکم برائت)
ماده ۸۲ – [اصلاحی ۱۳۷۸/۱۰/۱۹]
دستورالعمل اجرای تطبیق و تبدیل وضع استخدامی به تصویب هیأت مدیره می‌رسد.
حسن حبیبی – معاون اول رییس جمهور