ماده ۱ – دولت موظف است همهساله اعتبار لازم، برای کمک به خانواده تحت تکفل مشمولین نیازمند موضوع این قانون را در ردیف جداگانهای در لایحه بودجه کل کشور ذیل ردیف کمیته امداد امام منظور نماید.
تبصره ۱ – نیازمند به کسی اطلاق میگردد که میزان درآمد ماهیانه وی از حداقل حقوق بازنشستگی کارمندان دولت کمتر باشد.
تبصره ۲ – تشخیص نیازمند با کمیته امداد امام خواهد بود.
تبصره ۳ – اعتبار لازم برای اجرای این قانون بنا به پیشنهاد وزارتخانههای دفاع، سپاه و کشور در بودجه کل کشور منظور میگردد.
ماده ۲ – خانوادههای مشمولینی از کمکهای موضوع این قانون بهرهمند میشوند که مشمول تأمینکننده معاش خانواده بوده و با اعزام وی به خدمت دوره ضرورت خانواده او قدرت اداره معاش خود را از دست بدهد.
ماده ۳ – مشمولین زیر تأمینکننده معاش خانواده محسوب میشوند:
الف – یگانه فرزند ذکور بیش از ۱۸ سال هر پدر و مادر.
ب – یگانه نوه ذکور بیش از ۱۸ سال جد یا جده فاقد فرزند ذکور بیش از ۱۸ سال.
ج – یگانه برادر و سرپرست خواهر یا برادر صغیر.
د – مشمولی که دارای همسر یا فرزند باشد.
ه – مشمولی که دارای برادر بیش از ۱۸ سال ازکارافتاده بوده و برادر بیش از ۱۸ سال دیگری نداشته باشد.
و – مشمولی که دارای خواهری باشد که فاقد شوهر و فرزند ذکور بیش از ۱۸ سال بوده و برادر بیش از ۱۸ سال دیگری نداشته باشد.
ماده ۴ – میزان کمک معاش موضوع این قانون برای فرد اول دو سوم حداقل حقوق بازنشستگی کارمندان دولت و برای هر فرد اضافی یک ششم حداقل حقوق مزبور بوده حداکثر تا میزان حداقل حقوق بازنشستگی قابل پرداخت میباشد.
ماده ۵ – مشمول میتواند هنگام معرفی خود یا در حین انجام خدمت تقاضای کمک معاش مشمولین را به کمیته امداد محل تسلیم نماید و کمیته امداد موظف است حداکثر ظرف یک ماه پاسخ لازم را به مشمول اعلام نماید.
تبصره – مشمولی که مطابق این قانون از کمک معاش استفاده میکند، موظف است در صورت عدم نیاز و تمکن موضوع را به کمیته امداد امام کتباً اعلام نماید.
ماده ۶ – آییننامه اجرایی این قانون با پیشنهاد کمیته امداد امام و تصویب وزارتخانههای دفاع و سپاه و کشور به مورد اجراء گذارده خواهد شد.
قانون فوق مشتمل بر شش ماده و چهار تبصره در جلسه روز سهشنبه سوم شهریورماه یک هزار و سیصد و شصت و شش مجلس شورای اسلامی تصویب و در تاریخ ۱۳۶۶.۶.۱۹ به تأیید شورای نگهبان رسیده است.
رییس مجلس شورای اسلامی – اکبر هاشمی