ماده ۱ – از تاریخ لازم‌الاجرا شدن این قانون کلیه ایثارگران مشمول قانون کار حسب مورد از امتیازات زیر بهره‌مند می‌شوند:
الف – حق سنوات و ارتقای گروه تشویقی.
ب – تسهیلات ماموریت آموزشی.
پ – اعطای امتیازات یک مقطع تحصیلی بالاتر (فقط برای آزادگان و جانبازان).
تبصره – شاغلان مناطق جنگی و جنگزده – موضوع تبصره (۳) بند (۸) بخشنامه شماره ۲۷۲۷د مورخ ۱۳۷۱.۵.۲۰ سازمان امور اداری و استخدامی کشور – که از تاریخ ۱۳۵۹.۶.۳۱ تا ۱۳۶۷.۵.۲۹ در این مناطق به کار اشتغال داشته‌اند صرفا از حق سنوات تشویقی بهره‌مند می‌شوند.
ماده ۲ – منظور از کارگران ایثارگر، جانبازان، رزمندگان با حداقل شش ماه خدمت متوالی یا نه ماه متناوب در جبهه – حسب مورد با تایید سپاه پاسداران انقلاب اسلامی یا جهاد سازندگی – و اسرا، آزادگان و مفقودان جنگ تحمیلی از تاریخ ۱۳۵۹.۶.۳۱ تا ۱۳۶۷.۵.۲۹ است.
ماده ۳ – مجموع مزایای پرداختی ماهانه ناشی از اجرای این قانون به هر کارگر، از پنجاه درصد (۵۰%) حداقل دستمزد مصوب شورای عالی کار در همان سال تجاوز نمی‌کند.
تبصره – درصورتی که مشمولان این قانون قبلا به موجب مقررات دیگری از امتیازهای یادشده استفاده کرده باشند، نمی‌توانند از امتیازهای این قانون بهره‌مند شوند، مگر اینکه این قانون موجب افزایش امتیازات آنان شود که در این صورت تنها از امتیازات این قانون استفاده می‌کنند.
ماده ۴ – میزان، چگونگی و شرایط اعطای امتیازها به مشمولان این قانون، مطابق آئین‌نامه‌ای است که ظرف سه ماه از تاریخ تصویب این قانون توسط وزارت کار و امور اجتماعی با همکاری سازمان امور اداری و استخدامی کشور و وزارت دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح تهیه و به تصویب هیأت‌وزیران می‌رسد.
قانون فوق مشتمل بر چهار ماده و دو تبصره در جلسه علنی روز یکشنبه مورخ سی‌ام آذرماه یکهزار و سیصد و هفتاد و شش مجلس شورای اسلامی‌تصویب و در تاریخ ۱۳۷۶.۱۰.۳ به تایید شورای نگهبان رسیده است.