فصل اول – تعاریف
ماده 1 – شهرک صنعتی:
مکانی است دارای محدوده و مساحت معین برای استقرار مجموعهای از واحدهای صنعتی پژوهشی و فنآوری و خدمات پشتیبانی از قبیل طراحی مهندسی آموزشی اطلاعرسانی مشاورهای بازرگانی که تمام یا پارهای از امکانات زیربنائی و خدمات ضروری را با توجه به نوع و وسعت شهرک و ترکیب فعالیتهای ان در اختیار واحدهای مذکور قرار میدهد.
ماده 2 – شرکت اصلی:
منظور از شرکت اصلی در این آئیننامه شرکت شهرکهای صنعتی ایران میباشد.
ماده 3 – شرکت فرعی:
شرکت فرعی شرکت شهرکهای صنعتی است که اساسنامه آن به تصویب مجمع عمومی شرکت اصلی رسیده یا میرسد و در نقاط مختلف کشور تأسیس میگردد.
ماده 4 – متقاضی:
متقاضی شخص حقیقی و یا حقوقی است که برای استفاده از امکانات و خدمات شهرکهای صنعتی درخواست عقد قرارداد با شرکت فرعی مینماید.
ماده 5 – طرف قرارداد:
طرف قرارداد شخص حقیقی یا حقوقی است که برای ایجاد و بهرهبرداری از واحدهای موضوع ماده یک نسبت به انعقاد قرارداد با شرکت فرعی اقدام مینماید.
ماده 6 – قرارداد:
منظور از قرارداد قرارداد تخصیص زمین و استفاده از امکانات زیربنائی و خدمات ضروری شهرک صنعتی است که بین شرکت فرعی و طرف قرارداد مطابق متن قرارداد نمونه مصوب عمومی شرکت فرعی منعقد میگردد.
ماده 7 – امکانات زیربنائی و خدمات ضروری:
عبارت از تأسیساتی و خدماتی است که به منظور تأمین نیازهای صنعتی و خدمات پشتیبانی اشخاص طرف قرارداد در شهرک صنعتی برحسب ضرورت و متناسب با امکانات شرکت فرعی ایجاد و مورد بهره برداری قرار میگیرد.
ماده 8 – حق انتفاع:
عبارت از حق استفاده از امکانات زیربنایی و خدمات ضروری شهرک صنعتی است که در مقابل پرداخت هزینههای آن توسط اشخاص طرف قرارداد براساس مصوبات مجمع عمومی شرکت فرعی تأمین میگردد.
فصل دوم – احداث شهرکهای صنعتی جدید
ماده 9 – تصویب احداث شهرک صنعتی:
در اجرای سیاستهای توسعه صنعتی کشور شرکت اصلی گزارش انجام مطالعات جهت احداث شهرکهای صنعتی جدید در مناطق مورد نظر را همراه با پیشنهاد لازم به مجمع عمومی شرکت ارائه مینماید تا پس از تأئید برای تصویب به هیأت وزیران ارسال گردد.
ماده 10- تحصیل زمین و احداث شهرک صنعتی:
برای احداث شهرکهای صنعتی از اراضی ملی و دولتی استفاده میگردد. در مواردی که تحصیل زمین مناسب ملی و یا دولتی میسر نباشد حسب مورد با رعایت قوانین مربوطه نسبت به خرید و تملک اراضی متعلق به اشخاص حقیقی و حقوقی اقدام خواهد شد.
تبصره ـ توسعه محدوده هر شهرک صنعتی منوط به تصویب هیأت مدیره شرکت اصلی میباشد.
فصل سوم – تخصیص زمین و حق انتفاع
ماده 11 – اراضی و حق انتفاع از امکانات زیربنائی و خدمات ضروری شهرک صنعتی براساس طرح مصوب هیأت مدیره شرکت فرعی و با انعقاد قرارداد در اختیار اشخاص طرف قرارداد قرار میگیرد.
ماده 12 – انتقال قطعی زمین تخصیص یافته به واحدهای مستقر در شهرک صنعتی منوط به انجام کلیه تعهدات مالی و ساختمانی مندرج در قرارداد و ارائه پروانه بهرهبرداری برای واحدهای صنعتی میباشد.
تبصره ـ تشخیص شروع بهرهبرداری از واحدهای غیرصنعتی به عهده هیأت مدیره شرکت فرعی خواهد بود.
ماده 13 – صدور مجوز احداث ساختمان و گواهی پایان ساختمان و رسیدگی به عدم رعایت ضوابط ساختمانی واحدهای مستقر در شهرک صنعتی براساس ضوابط مصوب شرکت اصلی به عهده شرکتهای فرعی میباشد.
ماده 14 – ضوابط و نحوه واگذاری زمین و دریافت هزینه حق انتفاع برای ایجاد تأسیسات عمومی با رعایت طرح مصوب شهرک صنعتی بوسیله مجمع عمومی شرکت فرعی تعیین میگردد.
ماده 15 – شرکت فرعی میتواند اعیانی را که براساس طرح مصوب در شهرک صنعتی ایجاد کرده است با تصویب مجمع عمومی شرکت به فروش رسانیده و یا به اجاره واگذار نماید.
فصل چهارم – وظائف و تعهدات طرف قرارداد
ماده 16 – طرف قرارداد مکلف است زمین تخصیص یافته را به همان منظوری که در قرارداد قید شده مورد استفاده قرار دهد. تغییر کاربری و واگذاری زمین به اشخاص دیگر کلاً یا جزاً با موافقت شرکت فرعی مجاز میباشد.
ماده 17 – انجام عملیات ساختمانی در زمین تخصیص یافته منوط به اخذ مجوز احداث از شرکت فرعی میباشد. طرف قرارداد مکلف است در محدوده زمانی مندرج در مجوز مذکور عملیات ساختمانی را به پایان رسانیده و گواهی پایان کار دریافت نماید.
ماده 18- طرف قرارداد مکلف است در اجرای عملیات ساختمانی مقررات ملی ساختمان موضوع آئیننامه 2800 و ضوابط مندرج در مجوز احداث ساختمان در شهرکهای صنعتی را رعایت نماید.
تبصره ـ چنانچه طرف قرارداد مقررات ملی ساختمان و ضوابط مندرج در مجوز احداث را رعایت ننماید موضوع بطور کتبی از طرف شرکت فرعی به وی اعلام و در صورت عدم رفع خلاف در مدت مقرر برابر مفاد قرارداد عمل خواهد شد.
فصل پنجم – مقررات مختلف
ماده 19 – منابع مالی شرکتهای فرعی عبارتند از :
الف – سرمایه اولیه
ب – وجوه دریافتی از محل اعتبارات عمومی و ردیفهای بودجه سالانه کل کشور
ج – وام و یا کمک های بلاعوض دریافتی از شرکت اصلی و یا سایر شرکتهای فرعی
د – مبالغ دریافتی از طرفهای قرارداد براساس مفاد مندرج در قرارداد
هـ – تسهیلات مالی دریافتی از بانکها و مؤسسات اعتباری
و – درآمدهای غیرعملیاتی.
ماده 20 – مجامع عمومی شرکتهای اصلی و فرعی مجازند با پیشنهاد مدیر عامل شرکت اصلی قسمتی از درآمد شرکتهای ذیربط را برای کمک به ایجاد تسهیلات مالی و اجرای طرحهای زیربنائی و خدمات شهرکهای صنعتی و اداره امور شرکت اصلی اختصاص دهند. در صورتی که پرداختهای مذکور بصورت کمک بلاعوض باشد جزء هزینههای مستقیم قابل قبول شرکتهای پرداخت کننده و درآمدهای عملیاتی شرکتهای دریافت کننده محسوب میگردد.
ماده 21 – این آئیننامه در بیست و یک ماده و سه تبصره با استناد به بند «ث» ماده (۸) اساسنامه شرکت شهرکهای صنعتی ایران مصوب ۱۳۶۳/۳/۲۳ هیأت وزیران و در اجرای ماده (7) قانون تأسیس شرکت مزبور مصوب 18/12/1362 مجلس شورای اسلامی با توجه به تفویض اختیار مورخ 18/5/1377 مجمع عمومی شرکت شهرکهای صنعتی ایران به رئیس مجمع عمومی در تاریخ 5/9/1377 به تصویب رسید.