ماده واحده – موافقتنامه حمل و نقل بین‌المللی جاده‌ای بین جمهوری اسلامی ایران و پادشاهی اسپانیا مشتمل بر یک مقدمه و شانزده ماده به شرح پیوست تصویب و‌اجازه مبادله اسناد آن داده می‌شود.
بسم‌الله الرحمن الرحیم
موافقتنامه حمل و نقل بین‌المللی جاده‌ای بین جمهوری اسلامی ایران و پادشاهی اسپانیا
جمهوری اسلامی ایران و پادشاهی اسپانیا (که از این پس «طرفهای متعاهد» نامیده می‌شوند) با تمایل به توسعه و پیشرفت هرچه بیشتر حمل و نقل جاده‌ای مسافر و کالا بین دو کشور و به صورت عبوری از طریق سرزمین‌های خود در موارد ذیل توافق نمودند :
ماده ۱ – تعاریف
از نظر این موافقتنامه :
الف – اصطلاح «متصدی حمل و نقل» عبارت است از هر شخص حقیقی یا حقوقی مقیم جمهوری اسلامی ایران یا پادشاهی اسپانیا که مطابق با قوانین و مقررات ملی ذی‌ربط، مجاز به اجرای حمل بین‌المللی مسافر یا کالا از طریق جاده می‌باشد.
ب – اصطلاح «وسیله نقلیه مسافربری» عبارت است از هر نوع وسیله نقلیه جاده‌ای با نیروی محرکه مکانیکی که :
– برای حمل جاده‌ای مسافر طراحی و ساخته شده باشد.
– دارای بیش از نه صندلی شامل صندلی راننده باشد.
– در قلمرو یک طرف متعاهد به ثبت رسیده باشد.
– به طور موقت وارد قلمرو طرف متعاهد دیگر به منظور حمل بین‌المللی مسافر‌به.از
یا به صورت ترانزیت از طریق آن قلمرو گردد.
ج – اصطلاح «وسیله نقلیه حمل کالا» یعنی هر نوع وسیله نقلیه موتوری که در‌قلمرو
یک طرف متعاهد به ثبت رسیده یا ترکیبی از وسایل نقلیه که حداقل، وسیله نقلیه‌کشنده
در قلمرو یک طرف متعاهد به ثبت رسیده باشد، که :
– انحصاراً برای حمل جاده‌ای کالا طراحی و ساخته شده یا سازگار باشد.
– به طور موقت وارد قلمرو طرف متعاهد دیگر به منظور حمل بین‌المللی کالا از‌طریق
جاده بین دو کشور یا به صورت عبوری از طریق قلمروهای آنها گردد.
ماده ۲ – حیطه شمول موافقتنامه
۱ – متصدیان حمل و نقل طرفهای متعاهد که از وسایط نقلیه ثبت شده در قلمرو‌طرف
متعاهدی که در آن مستقر هستند استفاده می‌نمایند مجاز به اجرای عملیات حمل و‌نقل
بین‌المللی جاده‌ای بین قلمرو دو طرف متعاهد و به صورت عبوری مطابق با شرایط‌مندرج
در این موافقتنامه می‌باشند .
۲ – همچنین مطابق با شرایط مندرج در این موافقتنامه عملیات حمل و نقل به و
از‌کشورهای ثالث و ورود به صورت خالی مجاز خواهد بود.
۳ – هیچ یک از مواد موافقتنامه حاضر متصدیان حمل و نقل یک طرف متعاهد را‌مجاز به
اجرای خدمات حمل و نقلی بین دو نقطه در محدوده قلمرو طرف متعاهد دیگر‌نمی‌نماید.
بخش اول – حمل و نقل مسافر – حمل و نقل منظم
ماده ۳ –
۱ – حمل و نقل منظم مسافر بین دو کشور یا به صورت عبوری از طریق قلمرو آنها‌مشترکاً
توسط مقامات صلاحیتدار طرفهای متعاهد براساس اصل عمل متقابل موافقت‌خواهد شد.
۲ – اصطلاح «حمل و نقل منظم» یعنی حمل و نقلی که در آن مسافرین در فواصل‌معین در
طول مسیرهای مشخص حمل و نقل گردیده و در نقاط از قبل تعیین شده سوار و‌پیاده
می‌گردند.
۳ – هر یک از مقامات صلاحیتدار ذی‌ربط باید برای قسمتی از خط سیر که در‌قلمرو آن
مورد بهره‌برداری قرار می‌گیرد، مجوز صادر نماید.
۴ – مقامات صلاحیتدار مشترکاً شرایط صدور این‌گونه مجوز شامل مدت، تناوب‌عملیات حمل
و نقل، جداول زمانی و میزان تعرفه‌های اعمال شده و نیز هرگونه جزئیات‌ضروری دیگر
برای عملیات روان و مؤثر حمل و نقل منظم را تعیین خواهند نمود.
۵ – درخواست مجوز باید به مقام صلاحیتدار کشوری که وسیله نقلیه در آن ثبت‌شده است
تسلیم گردد که حق پذیرش یا رد این‌گونه درخواست را دارا می‌باشد. در‌صورت موافقت
با درخواست مقامات صلاحیتدار مراتب را به مقام صلاحیتدار طرف‌متعاهد دیگر منعکس
خواهد نمود.
۶ – درخواست مزبور باید به همراه اسناد حاوی کلیه اطلاعات ضروری (جداول‌زمانی
پیشنهادی، تعرفه‌ها و مسیر، دوره زمانی که بر طبق آن قرار است حمل و نقل در‌خلال
سال انجام گردد و تاریخ شروع حمل و نقل) ارائه گردد. مقامات صلاحیتدار‌می‌توانند
به‌گونه‌ای که مقتضی می‌دانند این گونه اطلاعات را درخواست نمایند.
ماده ۴ – حمل و نقل اتفاقی
۱ – از نظر این موافقتنامه، حمل و نقل اتفاقی حمل و نقلی می‌باشد که در حوزه‌تعریف
حمل و نقل منظم مندرج در ماده (۳) قرار نمی‌گیرد.
حمل و نقل اتفاقی یعنی :
الف – تورهای دربست یعنی حمل و نقلی که از طریق آن، وسیله نقلیه واحدی‌برای حمل و
نقل گروه واحدی از مسافرین در تمام مدت سفر و بازگرداندن آنها به همان‌نقطه عزیمت
مورد استفاده قرار گیرد.
ب – حمل و نقلی که وسایل نقلیه مسافرین را در طول سفر رفت حمل نموده و در‌طول سفر
بازگشت خالی برگردند.
ج – سایر موارد حمل و نقل.
۲ – در چارچوب حمل و نقل اتفاقی ، به جز موارد تجویز شده از سوی مقام‌صلاحیتدار
طرف متعاهد مربوط، مسافری نباید در طول سفر پیاده و یا سوار شود. چنین‌سفرهائی
ممکن است بنا بر ترتیب معینی انجام گردد، بدون اینکه طبیعت حمل و نقل‌موردی را نقض
نماید.
ماده ۵ – سایر انواع حمل و نقل
۱ – عملیات حمل و نقل اتفاقی مندرج در بند (۳) ماده (۶) بنا بر قوانین و
مقررات‌ملی طرف متعاهدی که چنین حمل و نقلی در قلمرو آن انجام می‌پذیرد، منوط به
کسب‌پروانه می‌باشند.
۲ – درخواست پروانه‌هائی که در بند (۱) این ماده به آن اشاره شده است باید‌حداقل
یک ماه قبل از سفر به مقام صلاحیتدار طرف متعاهدی که حمل و نقل در قلمرو آن‌انجام
می‌گردد، تسلیم شود. چنین درخواستی باید شامل اطلاعات ذیل باشد :
– نام و آدرس سازمان دهنده سفر.
– نام یا نام تجاری و آدرس متصدی حمل و نقل.
– شماره پلاک وسیله نقلیه مسافربری.
– تعداد مسافرین.
– ذکر تاریخ و نقاط عبور مرزی برای هر ورود و خروج ومسافت قابل طی با مسافر و‌بدون
مسافر.
– خط سیر و مکانهای سوار و پیاده شدن مسافر.
– نام توقفگاه در طول شب شامل نشانی این‌گونه مکانهای رفاهی در صورت امکان.
۳ – ورود وسیله نقلیه خالی به منظور جایگزینی وسیله نقلیه آسیب دیده از همان‌ملیت
از طریق اسناد ویژه صادره توسط مقام صلاحیتدار طرف متعاهدی که در قلمرو آن‌وسیله
نقلیه خسارت دیده باشد، مجاز خواهد بود.
ماده ۶ – حمل و نقل اتفاقی – پروانه‌ها
۱ – حمل و نقل یادشده در جزء‌های (الف) و (ب) بند (۱) ماده (۴) این موافقتنامه‌با
استفاده از وسایل نقلیه ثبت شده در قلمرو یک طرف متعاهد نیاز به اخذ هیچ‌گونه
پروانه‌حمل و نقلی در قلمرو طرف متعاهد دیگر نخواهد داشت.
۲ – حمل و نقل اتفاقی اشاره شده در جزء (ج) بند (۱) ماده (۴) این موافقتنامه
با‌استفاده از وسایل نقلیه ثبت شده در قلمرو یک طرف متعاهد نیاز به اخذ هیچ‌گونه
پروانه‌حمل و نقلی در قلمرو طرف متعاهد دیگر نخواهد داشت مشروط بر اینکه :
– سفر رفت به صورت خالی انجام گردد و کلیه مسافرین در نقطه واحدی سوار‌شوند و
مسافرین مزبور :
الف – به صورت گروهی تشکل یافته باشند که به موجب قرارداد حمل و نقلی که‌قبل از
ورود آنها به قلمرو طرف متعاهد دیگر که در آنجا سوار شده و به قلمرو طرف‌متعاهدی
که در آنجا وسیله نقلیه به ثبت رسیده حمل و نقل شده‌اند، امضاء شده باشد یا،
ب – قبلاً توسط همان متصدی حمل و نقل که مطابق با مفاد مندرج در جزء (ب)بند(۱)
ماده (۴) این موافقتنامه به قلمرو طرف متعاهد دیگر حمل و نقل شده که در
آنجا‌متعاقباً سوار و به قلمرو کشور محل ثبت وسیله نقلیه حمل و نقل گردند یا،
ج – به قلمرو طرف متعاهد دیگر دعوت شده باشند، مشروط بر اینکه هزینه‌های‌حمل و نقل
توسط میزبان پرداخت شود. مسافرین باید به صورت گروه همگن تشکل‌یابند، یعنی نه به
صورت گروهی که تنها به منظور انجام سفر تشکل یافته باشند. این گروه‌باید متعاقباً
به قلمرو طرف متعاهدی که در آنجا وسیله نقلیه به ثبت رسیده، حمل گردند.
۳ – در صورت انجام عملیات حمل و نقل اتفاقی برطبق جزء (ج) بند (۱) ماده (۴)و در
قلمرو طرف متعاهد ذی‌ربط، لازم است پروانه اخذ گردد مگر آنکه این عملیات برطبق
مفاد مندرج در بند (۲) این ماده اجراء نگردد.
ماده ۷ – حمل و نقل موردی ؛ صورت وضعیت (بارنامه حمل مسافر)
۱ – به استثنای موارد توصیف شده در ماده (۳) متصدیان حمل و نقل مسافر باید‌در
وسایل نقلیه خود صورت وضعیتی که به طور کامل تکمیل شده باشد مشتمل بر‌فهرست اسامی
مسافرین که توسط متصدی حمل و نقل امضاء و توسط مقامات‌صلاحیتدار گمرکی مهر گردیده،
به همراه داشته باشند.
۲ – صورت وضعیت باید در سرتاسر طول سفری که بدان منظور صادر گردیده‌است در وسیله
نقلیه نگهداری شود.
۳ – در صورت انجام حمل و نقلی که شامل مسافرتهای رفت خالی مندرج در‌ماده (۶) این
موافقتنامه باشد، اسناد ذیل باید همراه صورت وضعیت باشند :
– در موارد مندرج در جزء (الف) بند (۲) ماده (۶)، تصویر قرارداد حمل و نقل یا‌سند
مشابه دیگری حاوی کلیه اطلاعات اساسی قرارداد (به ویژه اطلاعات شامل: محل،کشور و
تاریخ امضاء و محل، کشور و تاریخ سوارکردن مسافرین و محل و کشور مقصد‌مسافرت).
– در موارد مندرج در جزء (ب) بند (۲) ماده (۶) صورت وضعیت همراه وسیله‌نقلیه، در
طول سفر رفت به صورت پر و در طول سفر بازگشت به صورت خالی که توسط‌متصدی حمل و نقل
به منظور حمل و نقل مسافرین به قلمرو طرف متعاهد دیگر صادر‌گردیده است.
– در موارد مذکور در جزء (ج) بند (۲) ماده (۶) دعوتنامه میزبان یا تصویر آن.
بخش دوم – حمل و نقل کالا
ماده ۸ –
کلیه عملیات حمل و نقل بین‌المللی کالا به و از قلمرو یک طرف متعاهد توسط‌وسیله
نقلیه ثبت شده در قلمرو طرف متعاهد دیگر، به استثنای موارد ذیل مشمول رژیم‌اخذ
پروانه از قبل خواهد بود :
الف – حمل محمولات پستی.
ب – حمل و نقل وسایل نقلیه آسیب دیده یا وسایل نقلیه در دست تعمیر.
ج – حمل زنبور عسل و بچه‌ماهی.
د – حمل و نقل اجساد.
هـ- حمل و نقل کالا در وسیله نقلیه موتوری که وزن مجاز بارگیری آن از شش تن
یا‌ظرفیت بارگیری مجاز آن شامل یدک‌ها از سه و نیم تن تجاوز ننماید.
و – حمل و نقل لوازم پزشکی برای مساعدت در موارد اضطراری به ویژه در موارد‌بلایای
طبیعی.
ز – حمل و نقل اشیاء قیمتی (مانند فلزهای قیمتی) توسط وسایل نقلیه ویژه که‌توسط
پلیس یا سایر نیروهای امنیتی همراهی گردد.
ح – حمل و نقل اشیاء و کارهای هنری برای نمایشگاه و بازار مکاره.
ط – حمل و نقل اشیاء و مواد موردنظر برای تبلیغات و اطلاعات.
ی – حمل و نقل ملزومات و حیوانات به‌منظور اجرای موسیقی، نمایش تأتر،
فیلم،رویدادهای ورزشی، سیرک، بازار مکاره و نیز اشیاء موردنظر برای پخش، ضبط
یا‌فیلمبرداری برنامه‌های سینمایی یا تلویزیونی.
کمیته مشترک مندرج در ماده (۱۵) قادر به تغییر محتوای قیود بندهای (الف) تا (ی)
فوق‌خواهد بود.
خدمه وسایل نقلیه باید اسناد کافی را که بدون شک و تردید نشان‌دهد که عملیات‌حمل
و نقل آنها مشمول موارد مذکور در ماده حاضر می‌باشد همراه داشته باشند.
ماده ۹ – پروانه‌ها
۱ – پروانه‌ها (دوجانبه و ترانزیت) توسط مقام صلاحیتدار کشوری که وسیله نقلیه‌در
آن به ثبت رسیده است، صادر خواهد شد.
به منظور امکان صدور پروانه‌ها، مقامات صلاحیتدار طرفهای متعاهد طبق اصل‌عمل
متقابل تعداد پروانه‌های توافق شده سفید مهر را برای استفاده در حمل و نقل‌دوجانبه
یا عبوری مبادله خواهند نمود.
۲ – پروانه‌های یادشده در دو نوع زیر قابل صدور است :
الف – پروانه‌های رفت و برگشت معتبر برای تنها یک سفر (رفت و برگشت) که
این‌پروانه‌ها در طول دوره زمانی تا سه ماه از روزی که به نام متصدی حمل و نقل
صادر‌می‌گردد، معتبر خواهند بود.
ب – پروانه‌های سالانه معتبر برای تعداد مسافرتهای نامحدود رفت و برگشت و‌برای
دوره زمانی یک سال. چگونگی استفاده از پروانه‌های سالانه توسط کمیته مشترک‌مندرج
در ماده (۱۵) تعیین خواهد شد.
۳ – قبل از شروع سفر، متصدی حمل و نقل ملزم به تکمیل پروانه‌ها به طور صحیح‌خواهد
بود که از این طریق نوع سفر مشخص خواهد شد.
۴ – عملیات حمل و نقل با استفاده از وسایل نقلیه ثبت شده در قلمرو یک طرف‌متعاهد
بین قلمرو طرف متعاهد دیگر و یک کشور ثالث نیازمند اخذ پروانه ویژه خواهد‌بود.
۵ – ورود وسیله نقلیه خالی ثبت شده در قلمرو یک طرف متعاهد به قلمرو طرف‌متعاهد
دیگر نیازمند اخذ پروانه ویژه خواهد بود، به استثنای مواردی که عملیات حمل و‌نقل
مطابق با ماده (۸) موافقتنامه حاضر از اخذ مجوز معاف می‌باشند.
۶ – کمیته مشترک مندرج در ماده (۱۵) تعداد، شرایط و درصد سهمیه سالانه
انواع‌پروانه‌ها را مطابق نیازهای دو طرف متعاهد تعیین خواهد نمود که می‌توانند
برای حمل و‌نقل دوجانبه و ترانزیت، ورودهای خالی و نیز برای حمل و نقل به کشورهای
ثالث استفاده‌گردند.
۷ – پروانه‌ها باید همواره در وسیله نقلیه نگاهداری شده و بنا به تقاضای
مأمور‌بازرسی صلاحیتدار ارائه گردند.
ماده ۱۰ – اجرای قوانین ملی
متصدیان حمل و نقل و کارکنان آنها که مطابق با این موافقتنامه مشغول
فعالیتهای‌حمل و نقلی می‌باشند ملزم به رعایت قوانین و مقررات مرتبط با حمل و نقل
جاده‌ای و‌تردد جاده‌ای لازم‌الاجرا در قلمرو طرف متعاهد دیگر بوده و در صورت نقض
این‌گونه‌قوانین ملی مسؤولیت کامل به عهده آنها خواهد بود.
فعالیتهای حمل و نقل باید مطابق با شرایط مندرج در پروانه‌ها اجراء گردد.
ماده ۱۱ – وزن و ابعاد وسایل نقلیه
۱ – هر یک از طرفهای متعاهد تعهد می‌نماید وسایل نقلیه ثبت شده در قلمرو‌طرف
متعاهد دیگر را از نظر وزن و ابعاد وسیله نقلیه تحت شرایط محدودتر از شرایط‌وضع
شده در مورد وسایل نقلیه ثبت شده در کشور خود قرار ندهد.
۲ – در مواردی که وزن یا ابعاد یک وسیله نقلیه خالی یا بارگیری شده از حدود‌حداکثر
مجاز در قلمرو طرف متعاهد دیگر تجاوز نماید استفاده از این‌گونه وسیله نقلیه‌برای
حمل و نقل کالا تنها پس از اخذ پروانه ویژه از مقام صلاحیتدار آن طرف متعاهد‌ممکن
خواهد بود، متصدی حمل و نقل ملزم به رعایت کامل شرایط مندرج در این گونه‌پروانه‌ها
خواهد بود.
۳ – حمل کالاهای خطرناک مستلزم اخذ پروانه ویژه خواهد بود که توسط مقام‌صلاحیتدار
کشوری که در آنجا حمل و نقل اجراء می‌گردد صادر خواهد شد.
ماده ۱۲ – تخلفات
۱ – در صورت نقض قوانین لازم‌الاجرا در قلمرو طرف متعاهد دیگر، یا مفاد
این‌موافقتنامه یا شرایط مذکور در پروانه‌ها، توسط متصدی حمل و نقل یا خدمه وسیله
نقلیه‌ثبت شده در قلمرو یک طرف متعاهد، مقام صلاحیتدار کشوری که وسیله نقلیه در
آنجا‌به‌ثبت رسیده، بنا به تقاضای مقامات صلاحیتدار طرف متعاهد دیگر اقدامات ذیل
را‌مبذول خواهند نمود :
الف – صدور اخطار برای متصدی حمل و نقلی که مرتکب تخلف گردیده است.
ب – لغو یا تعلیق موقت پروانه‌هایی که اجازه اجرای حمل و نقل در قلمرو طرف‌متعاهدی
که تخلف در آنجا مرتکب گردیده را به متصدی حمل و نقل اعطاء نموده است.
۲ – مقام صلاحیتداری که چنین اقدامی را اتخاذ نموده است مراتب را به
مقام‌صلاحیتدار طرف متعاهد دیگر که آن را پیشنهاد نموده منعکس خواهد نمود.
۳ – مفاد این ماده مانع از امکان اجرای مجازاتهای قانونی توسط دادگاه یا
مقامات‌اداری کشور محل تخلف نخواهد بود.
ماده ۱۳ – مالیات و عوارض
مقررات زیر لازم‌الاجراء خواهد بود :
۱ – وسایل نقلیه‌ای که در قلمرو یک طرف متعاهد به ثبت رسیده و به منظور
اجرای‌خدمات حمل و نقل مطابق با این موافقتنامه موقتاً وارد قلمرو طرف متعاهد
دیگر‌می‌گردند مطابق با عمل متقابل از عوارض استفاده از جاده و مالیات تردد معاف
خواهند‌بود.
۲ – لیکن این معافیتها مشمول پرداخت عوارض جاده، عوارض پل و سایر‌هزینه‌های مشابه
که همواره براساس اصل عدم تبعیض الزامی می‌باشند، نخواهد بود.
۳ – وسایل نقلیه مذکور در بند (۱) این ماده از حقوق گمرکی و سود بازرگانی بر‌موارد
ذیل معاف خواهند بود :
الف – وسیله نقلیه.
ب – سوخت موجود در مخازن معمولی وسایل نقلیه.
ج – قطعات یدکی وارده به قلمرو طرف متعاهد دیگر به منظور تعمیر وسیله نقلیه
از‌کارافتاده. قطعات تعویض شده باید به طور مجدد صادر یا به گونه دیگری تعیین
تکلیف‌گردند.
ماده ۱۴ – مقامات صلاحیتدار
مقامات صلاحیتداری که مسؤولیت اجرای مفاد این موافقتنامه را در قلمرو‌کشورهای خود
و تبادل اطلاعات مقتضی و داده‌های آماری برعهده دارند، به شرح ذیل‌می‌باشند :
از طرف جمهوری اسلامی ایران :
وزارت راه و ترابری – سازمان حمل و نقل و پایانه‌های کشور
از طرف اسپانیا :
وزارت توسعه (مدیریت کل راه‌آهن و حمل نقل جاده‌ای)
ماده ۱۵ – کمیته مشترک
۱ – طرفهای متعاهد کمیته مشترکی تشکیل خواهند داد که مسؤولیت اجرای‌صحیح مفاد
مندرج در این موافقتنامه را برعهده خواهد داشت.
۲ – هر مورد مرتبط با تفسیر یا اجرای این موافقتنامه از طریق مذاکرات
مستقیم به‌هنگام برپایی اجلاس کمیته مشترک فوق‌الذکر حل وفصل خواهد شد.
۳ – این کمیته بنا به درخواست هر یک از طرفهای متعاهد تشکیل و به صورت متناوب در قلمرو هر یک از طرفین متعاهد برگزار خواهد شد.
۴ – تصمیمات کمیته مشترک در چارچوب حوزه صلاحیت آن برای طرفهای متعاهد الزام آور خواهد بود.
ماده ۱۶ – لازم‌الاجراء شدن و مدت اعتبار
۱ – این موافقتنامه از تاریخ آخرین یادداشت دیپلماتیک که از طریق آن طرفهای متعاهد یکدیگر را از انجام الزامات قانون اساسی مربوط خود مطلع نمایند، لازم‌الاجراء خواهد بود.
۲ – این موافقتنامه اعتبار خود را حفظ خواهد نمود مگر اینکه از طریق مجاری دیپلماتیک توسط یکی از طرفهای متعاهد فسخ گردد، در آن صورت فسخ موافقتنامه شش‌ماه پس از مطلع شدن طرف متعاهد دیگر، به مرحله اجرا درخواهد آمد.
این موافقتنامه در دو نسخه اصلی در تهران به تاریخ ۱۸ بهمن ماه ۱۳۷۷ برابر با ۷ فوریه ۱۹۹۹ به زبانهای فارسی، اسپانیایی و انگلیسی به امضاء رسید، هر یک از متون از اعتبار یکسان برخوردار می‌باشد، در صورت بروز هرگونه اختلاف در تفسیر، متن انگلیسی حاکم خواهد بود.
از طرف - از طرف
دولت جمهوری اسلامی ایران - دولت پادشاهی اسپانیا
قانون فوق مشتمل بر ماده واحده منضم به متن موافقتنامه شامل مقدمه و شانزده ماده در جلسه علنی روز سه‌شنبه مورخ بیست و سوم دی ماه یکهزار و سیصد و هشتاد و دو مجلس شورای اسلامی تصویب و نظر شورای نگهبان در مهلت مقرر موضوع اصل نود و چهارم (۹۴) قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران واصل نگردید.