ماده واحده – به دولت جمهوری اسلامی ایران اجازه داده می‌شود به پروتکل‌مصوب سال ۱۳۶۷ هجری شمسی مطابق با سال ۱۹۸۸ میلادی کنوانسیون بین‌المللی ایمنی جان اشخاص در دریا (۱۹۷۴) سازمان بین‌المللی دریانوردی مشتمل بر نه ماده، نوزده مقرره، یک پیوست و پنج قطعنامه به شرح پیوست ملحق شود و اسناد مربوط را‌مبادله نماید.
بسم‌الله الرحمن الرحیم
پروتکل ۱۹۸۸ مربوط به کنوانسیون بین‌المللی ایمنی جان اشخاص در دریا، ۱۹۷۴
متعاهدین به پروتکل حاضر:
که متعاهد به کنوانسیون بین‌المللی ایمنی جان اشخاص در دریا مصوب اول نوامبر ۱۹۷۴ (برابر با دهم آبان ۱۳۵۳) لندن می‌باشند،
با تشخیص نیاز به معرفی مقرراتی در کنوانسیون فوق‌الذکر برای بازرسی و صدور گواهینامه هماهنگ با مقررات مشابه در سایر اسناد بین‌المللی،
با در نظر گرفتن این که این نیاز به نحو احسن با انعقاد پروتکل مربوط به کنوانسیون بین‌المللی ایمنی جان اشخاص در دریا، (۱۹۷۴) تأمین می‌شود،
به شرح زیر توافق نمودند:
ماده ۱ – تعهدات کلی
۱ – متعاهدین به پروتکل حاضر متعهد می‌شوند که مقررات پروتکل حاضر و ضمائم آن که جزء لاینفک پروتکل حاضر محسوب می‌شود را به مرحله اجرا درآورند. هرگونه ارجاع به پروتکل حاضر در عین حال به منزله ارجاع به ضمائم آن است.
۲ – بین متعاهدین به پروتکل حاضر، مقررات کنوانسیون بین‌المللی ایمنی جان اشخاص در دریا، (۱۹۷۴) آن طور که اصلاح شده (که از این به بعد «کنوانسیون» نامیده می‌شود) باید با توجه به تغییرات و الحاقات مندرج در پروتکل حاضر، به کار گرفته شود.
۳ – در مورد کشتیهائی که محق به برافراشتن پرچم کشوری که متعاهد به کنوانسیون‌و پروتکل حاضر نیستند، متعاهدین به پروتکل حاضر باید الزامات کنوانسیون و پروتکل حاضر را حسب لزوم به منظور اطمینان از این که هیچ رفتار مطلوب دیگری درمورد این‌کشتیها به کار گرفته نشده است، اعمال نمایند.
ماده ۲ – معاهدات قبلی
۱ – بین کشورهای متعاهد به این پروتکل، پروتکل حاضر جایگزین و ملغی کننده‌پروتکل سال ۱۹۷۸ مربوط به کنوانسیون می‌باشد.
۲ – علی‌رغم هرگونه مقررات دیگری در پروتکل حاضر، هر گواهینامه که بر طبق و‌تحت مقررات کنوانسیون صادر شده باشد و هر متمم چنین گواهینامه که بر طبق و تحت مقررات پروتکل ۱۹۷۸ مربوط به کنوانسیون که در زمان لازم‌الاجراء شدن پروتکل حاضر در
ارتباط با آن متعاهدی که توسط آن گواهینامه و یا متمم صادر شده است، باید تا
تاریخ‌انقضاء آنها تحت مفاد کنوانسیون یا پروتکل ۱۹۷۸ مربوط به کنوانسیون، حسب
مورد‌معتبر باقی بماند.
۳ – هر متعاهدی به پروتکل حاضر نباید برطبق و تحت مقررات کنوانسیون‌بین‌المللی
ایمنی جان اشخاص در دریا، ۱۹۷۴ که در اول نوامبر سال ۱۹۷۴ (برابر با دهم‌آبان
۱۳۵۳) به تصویب رسید، گواهینامه صادر نماید.
ماده ۳ – تبادل اطلاعات
متعاهدین به پروتکل حاضر متعهد می‌شوند اسناد ذیل را به دبیرکل سازمان‌بین‌المللی
دریانوردی (که از این پس «سازمان» خوانده می‌شود) ارسال و تودیع نمایند:
الف – متن قوانین، مصوبات، احکام، مقررات و دیگر اسناد درمورد موضوعات‌مختلف که
در محدوده پروتکل حاضر رسماً اعلام شده باشد؛
ب – فهرستی از بازرسان منتخب یا سازمانهای مشخص شده که به نیابت از آنها‌مجاز به
فعالیت در زمینه اداره امور ایمنی جان اشخاص در دریا جهت ابلاغ به متعاهدین
و‌اطلاع مأمورین آنها عمل می‌کنند و اطلاعیه‌ای در رابطه با مسؤولیت‌های ویژه و
شرایط‌اختیارات تفویض شده به بازرسان منتخب یا سازمانهای مشخص شده؛ و
ج – تعداد کافی از نمونه‌های گواهینامه‌های مربوطه صادره تحت مقررات پروتکل‌حاضر.
ماده ۴ – امضاء، تصویب، پذیرش، تأیید و الحاق
۱ – پروتکل حاضر از تاریخ اول مارس ۱۹۸۹ (برابر با دهم اسفند ۱۳۶۸) تا بیست‌و
هشتم فوریه ۱۹۹۰ (برابر با نهم اسفند ۱۳۶۹) در مقر مرکزی سازمان جهت امضاء و
پس‌از آن تاریخ، جهت الحاق مفتوح خواهد بود. منوط به مقررات بند (۳)، کشورها
می‌توانند‌رضایت خود را برای عضویت در این پروتکل به روشهای زیر اعلام نمایند:
الف – امضاء بدون حق شرط تصویب، پذیرش، یا تأیید؛ یا
ب – امضاء مشروط به تصویب، پذیرش یا تأیید و پس از آن تصویب، پذیرش یا‌تأیید، یا
ج – الحاق.
۲ – تصویب، پذیرش، تأیید یا الحاق باید با تسلیم یک سند به این منظور به
دبیرکل‌سازمان صورت پذیرد.
۳ – پروتکل حاضر ممکن است بدون حق شرط تأیید، تصویب، پذیرش یا مورد‌الحاق قرار
گیرد، فقط توسط کشورهائی که کنوانسیون را بدون حق شرط، تصویب، قبول،تأیید یا به
آن ملحق شده‌اند.
ماده ۵ – لازم‌الاجراء شدن
۱ – پروتکل حاضر باید دوازده ماه پس از تاریخ تحقق یافتن دو شرط ذیل‌لازم‌الاجراء
گردد:
الف – حداقل پانزده کشور که مجموع ناوگانهای تجاری آنها از پنجاه درصد (۵۰%)تناژ
ناخالص کشتیرانی تجاری جهانی کمتر نباشد، رضایت خود را مبنی بر عضویت در
این‌پروتکل برطبق ماده (۴) ابراز نموده باشند، و
ب – شرایط لازم‌الاجراء شدن پروتکل ۱۹۸۸ در رابطه با کنوانسیون بین‌المللی
خط‌شاهین، ۱۹۶۶ برآورده شده باشد.
به شرط این که پروتکل حاضر تا قبل از اول فوریه ۱۹۹۲ (برابر با دوازدهم
بهمن۱۳۷۱) لازم‌الاجراء نشده باشد.
۲ – برای کشورهائی که سند تصویب، پذیرش، تأیید یا الحاق در رابطه با پروتکل‌حاضر
را بعد از زمانی که شرایط لازم‌الاجراء شدن آن تحقق یافته باشد، اما قبل از
تاریخ‌لازم‌الاجراء شدن تسلیم کرده‌اند، تصویب، پذیرش، تأیید یا الحاق در تاریخ
لازم‌الاجراء‌شدن پروتکل حاضر یا سه ماه پس از تاریخ تسلیم اسناد، هر کدام که
دیرتر باشد، به مورد‌اجراء در خواهد آمد.
۳ – هر سند تصویب، پذیرش، تأیید یا الحاق که پس از تاریخ لازم‌الاجراء شدن‌پروتکل
حاضر تسلیم شود، باید سه ماه پس از تاریخ تسلیم به مرحله اجراء درآید.
۴ – بعد از تاریخی که اصلاحیه‌ای به پروتکل حاضر تحت ماده (۶) پذیرفته شده‌تلقی
شود، هر سند تصویب، پذیرش، تأیید یا الحاق تسلیم شده باید درمورد پروتکل‌حاضر آن
طور که اصلاح شده، اعمال گردد.
ماده ۶ – اصلاحیه‌ها
روشهائی که در ماده (۸) کنوانسیون قید شده است در اصلاحیه‌های پروتکل حاضر‌به کار
گرفته خواهد شد، به شرط آن که :
الف – هرگونه ارجاع در آن ماده به کنوانسیون و دولتهای متعاهد به ترتیب به
منزله‌ارجاع به پروتکل حاضر و متعاهدین به پروتکل حاضر می‌باشد؛
ب – اصلاحیه‌های ماده‌های پروتکل حاضر و ضمیمه آن باید برطبق رویه قابل‌اجرا
درمورد اصلاحیه‌های ماده‌های کنوانسیون یا فصل یک ضمیمه آن تصویب شده و به‌اجرا
درآید؛ و
ج – اصلاحیه‌های پیوست ضمیمه پروتکل حاضر می‌تواند برطبق رویه قابل اجرا‌درمورد
اصلاحیه‌های ضمیمه کنوانسیون به غیر از فصل یک تصویب و به اجرا درآید.
ماده ۷ – انصراف
۱ – پروتکل حاضر می‌تواند توسط هر متعاهدی در هر زمان پس از سپری شدن پنج‌سال از
تاریخی که پروتکل حاضر درمورد آن طرف لازم‌الاجراء می‌شود، مورد انصراف‌واقع شود.
۲ – انصراف با تودیع سند انصراف نزد دبیرکل سازمان معتبر خواهد بود.
۳ – انصراف یک سال پس از دریافت سند انصراف توسط دبیرکل، یا پس از
سپری‌شدن‌دوره‌طولانی‌تری که‌ممکن‌است درسند انصراف‌مشخص‌شده‌باشد معتبر خواهد شد.
۴ – انصراف از کنوانسیون مربوطه توسط یک متعاهد باید به منزله انصراف از‌پروتکل
حاضر توسط آن متعاهد در نظر گرفته شود. چنین انصرافی در همان تاریخی که‌انصراف از
کنوانسیون مربوطه مطابق با بند (ج) ماده (۱۱) آن کنوانسیون به مورد اجرا‌درمی‌آید،
نافذ خواهد شد.
ماده ۸ – امین اسناد
۱ – پروتکل حاضر باید نزد دبیرکل سازمان (که از این پس «امین اسناد»
خوانده‌می‌شود) سپرده شود.
۲ – امین اسناد باید:
الف – موارد ذیل را به اطلاع دولتهای تمام کشورهائی که پروتکل حاضر را
امضاء‌نموده‌اند یا بدان ملحق شده‌اند برساند:
(۱) – هر امضاء جدید یا تسلیم یک سند تصویب، پذیرش، تأیید یا الحاق، به
همراه‌تاریخ مربوطه؛
(۲) – تاریخ لازم‌الاجراء شدن پروتکل حاضر؛
(۳) – تسلیم هر سند انصراف از پروتکل حاضر به همراه تاریخ دریافت سند و‌تاریخی که
انصراف معتبر خواهد شد؛
ب – نسخ گواهی شده برابر اصل پروتکل حاضر را به دولتهای تمام کشورهائی که‌پروتکل
حاضر را امضاء نموده یا بدان ملحق شده‌اند، ارسال نماید.
۳ – به محض این که پروتکل حاضر لازم‌الاجراء شد، یک نسخه گواهی شده برابر‌اصل آن
باید توسط امین اسناد به دبیرخانه سازمان ملل جهت ثبت و انتشار مطابق با ماده(۱۰۲)
منشور سازمان ملل ارسال گردد.
ماده ۹ – زبان‌ها
پروتکل حاضر در یک نسخه اصلی به زبانهای عربی، چینی، انگلیسی، فرانسوی،روسی و
اسپانیائی تهیه گردید که هر یک از متون آنها به طور مساوی معتبر می‌باشد.
ترجمه‌رسمی زبان ایتالیائی باید تهیه و به همراه نسخه اصلی امضاء شده، سپرده شود.
این پروتکل در یازدهمین روز نوامبر سال یکهزار و نهصد و هشتاد و هشت (برابر با بیستم آبان ماه ۱۳۶۷) در لندن انجام شد.
در احراز مراتب فوق، امضاء کنندگان ذیل که از طرف دوَل متبوعه خود بدین منظور دارای اختیار کامل می‌باشند، پروتکل حاضر را امضاء نموده‌اند.
قانون فوق مشتمل بر ماده واحده منضم به متن موافقتنامه شامل مقدمه و نه ماده، نوزده مقرره، یک پیوست و پنج قطعنامه در جلسه علنی روز دوشنبه مورخ دوم شهریورماه یکهزار و سیصد و هشتاد و سه مجلس شورای اسلامی تصویب و در تاریخ ۱۳۸۳.۶.۱۸ به تأیید شورای نگهبان رسید.
غلامعلی حدادعادل
رئیس مجلس شورای اسلامی