ماده واحده – به دولت جمهوری اسلامی ایران اجازه داده می شود به پیمان مودت و همکاری در جنوب شرقی آسیا مورخ ۲۴ /۲ /۱۹۷۶ (۵ /۱۲ /۱۳۵۴) به گونه اصلاح شده توسط تشریفات (پروتکل های) مورخ ۱۵ /۱۲ /۱۹۸۸ (۲۴ /۹ /۱۳۶۶)، ۲۵ /۷ /۱۹۸۸ (۳ /۵ /۱۳۷۷) و ۲۳ /۷ /۲۰۱۰ (۱ /۵ /۱۳۸۹) به شرح پیوست مشتمل بر بیست ماده ملحق شود و اسناد الحاق را نزد امین اسناد پیمان تودیع نماید.
تبصره 1 – در اجرای این پیمان رعایت اصول هفتاد و هفتم (77) و یکصد و سی و نهم (139) قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران الزامی است.
تبصره 2 – در اجرای این پیمان دولت جمهوری اسلامی ایران موظف به رعایت موازین شرع و مصالح مسلمانان از جمله در نظر گرفتن شرایط فرهنگی، اجتماعی و نحوه رفتار کشورهای متعاهد با مسلمانان است.
باسمه تعالی
پیمان مودت و همکاری در جنوب شرقی آسیا مورخ ۲۴ /۲ /۱۹۷۶ (۵ /۱۲ /۱۳۵۴) به گونه اصلاح شده توسط تشریفات (پروتکل های) ۱۵ /۱۲ /۱۹۸۷ (۲۴ /۹ /۱۳۶۶)، ۲۵ /۷ /۱۹۹۸ (۳ /۵ /۱۳۷۷) ۲۳ /۷ /۲۰۱۰ (۱ /۵ /۱۳۸۹)
طرفهای عالی متعاهد:
با آگاهی از ارتباطات موجود تاریخی، جغرافیایی و فرهنگی که ملتهای آنها را به هم پیوند داده است؛
با علاقه به ترغیب صلح و ثبات منطقه ای از طریق احترام به عدالت و قاعده یا قانون و ارتقای انعطاف پذیری منطقه ای در روابط خود،
با تمایل به ارتقای صلح، دوستی و همکاری متقابل در موضوعاتی که جنوب شرقی آسیا را تحت تأثیر قرار می دهند مطابق روح و اصول منشور ملل متحد، اصول ده گانه مصوب کنفرانس آسیایی – آفریقایی در باندونگ مورخ 25 آوریل 1955 (4 /2 /1334)، اعلامیه اتحادیه ملل جنوب شرقی آسیا امضاء شده در بانکوک مورخ 8 اوت 1967 (17 /5 /1346) و اعلامیه امضاء شده در کوالالامپور مورخ 27 نوامبر 1971 (6 /9 /1350)؛
با اعتقاد به این که حل و فصل اختلافات یا مناقشات بین کشورهای آنها باید از طریق تشریفات منطقی، مؤثر و به اندازه کافی منعطف و چشم پوشی از نقطه نظرهای منفی که ممکن است همکاری ها را به مخاطره بیاندازد یا مانع آن شود؛
با اعتقاد به نیاز به همکاری تمامی ملل دوستدار صلح هم در خارج و هم داخل جنوب شرقی آسیا در پیشبرد صلح، ثبات و هماهنگی جهانی؛
با انعقاد پیمان مودت و همکاری به شرح زیر موافقت می کنند:
فصل 1 – هدف و اصول
ماده 1 – هدف این پیمان، ترغیب صلح جاودان، مودت همیشگی و همکاری بین ملتها جهت کمک به قدرت، همبستگی و روابط نزدیک تر آنها می باشد.
ماده 2 – طرفهای عالی متعاهد، روابط خود با یکدیگر را طبق اصول بنیادین زیر تنظیم خواهند نمود:
الف – احترام متقابل به استقلال، حاکمیت، برابری، همگرایی سرزمینی و هویت ملی تمامی ملل؛
ب – حق هر کشور برای مدیریت امور خود رها از زورگویی، براندازی یا مداخله خارجی؛
پ – عدم مداخله در امور داخلی یکدیگر؛
ت – حل و فصل اختلافات یا مناقشات از راههای صلح آمیز؛
ث – دوری جستن از تهدید یا استفاده از زور؛
ج – همکاری مؤثر بین خود.
فصل 2 – مودت
ماده 3- در راستای هدف این پیمان، طرفهای عالی متعاهد تلاش خواهند کرد روابط دوستانه سنتی، فرهنگی و تاریخی، حسن همجواری و همکاری را که پیوند دهنده آنها به همدیگر است توسعه دهند و تقویت نمایند و با حسن نیت تعهدات خود به موجب این پیمان را انجام دهند. طرفهای عالی متعاهد برای ترغیب درک صمیمانه تر بین خود، ارتباط و تعامل بین مردم خویش را تسهیل و تشویق خواهند نمود.
فصل 3 – همکاری
ماده 4 – طرفهای عالی متعاهد همکاری فعال را در زمینه های اقتصادی، اجتماعی، فنی، علمی و اداری و نیز در موضوع های مربوط به آرزوها و آرمانهای مشترک صلح و ثبات بین المللی در منطقه و تمامی موضوع های دیگر مورد علاقه مشترک ترغیب خواهند کرد.
ماده 5 – طرفهای عالی متعاهد به موجب ماده (4)، نهایت تلاش خود را در سطح چندجانبه و نیز دوجانبه بر اساس اصل برابری، عدم تبعیض و منافع متقابل به عمل خواهند آورد.
ماده 6 – طرفهای عالی متعاهد برای تسریع در رشد اقتصادی در منطقه به منظور تقویت بنیادی برای جامعه ملتهای موفق و صلح جو در جنوب شرقی آسیا همکاری خواهند کرد. بدین منظور آنها استفاده بیشتر از کشاورزی و صنعت خود، افزایش تجارت و توسعه زیرساختهای اقتصادی خویش برای منافع متقابل مردم خویش را ترغیب خواهند کرد. در این رابطه آنها به جستجوی تمامی راهها برای همکاری نزدیک و مفید با سایر کشورها و نیز سازمانهای منطقه ای و بین المللی خارج از منطقه ادامه خواهند داد.
ماده 7 – طرفهای عالی متعاهد برای نیل به عدالت اجتماعی و بهبود استانداردهای زندگی مردم منطقه همکاری اقتصادی را تشدید خواهند نمود. بدین منظور آنها راهبردهای منطقه ای مقتضی را جهت توسعه اقتصادی و کمک متقابل تصویب خواهند نمود.
ماده 8 – طرفهای عالی متعاهد نهایت تلاش خود را برای نیل به نزدیک ترین همکاری در گسترده ترین مقیاس به عمل خواهند آورند و همدیگر را در قالب تسهیلات آموزشی و تحقیقاتی در زمینه های اجتماعی، فرهنگی، فنی، علمی و اداری یاری خواهند نمود.
ماده 9 – طرفهای عالی متعاهد تلاش خواهند کرد همکاری جهت ارتقای عوامل صلح، هماهنگی و ثبات در منطقه را تحکیم بخشند. بدین منظور طرفهای عالی متعاهد تماس ها و مشورت های منظم را با یکدیگر از نظر هماهنگی دیدگاهها، اقدامات و سیاست های خود در خصوص موضوعات منطقه ای و بین المللی حفظ خواهند کرد.
ماده 10 – هر طرف عالی متعاهد به هیچ وجه یا شکلی در هر اقدامی شرکت نخواهد کرد که موجد تهدید ثبات سیاسی و اقتصادی، حاکمیت یا یکپارچگی سرزمینی طرف عالی متعاهد دیگر گردد.
ماده 11 – طرفهای عالی متعاهد تلاش خواهند کرد انعطاف پذیری ملی مربوط خود در زمینه های سیاسی، اقتصادی، فرهنگی – اجتماعی و نیز امنیتی در راستای آرزوها و آرمان های مربوط خود را فارغ از مداخله خارجی و نیز اقدامات برهم زننده داخلی به منظور حفظ هویت ملی مربوط خود، تحکیم بخشند.
ماده 12 – طرفهای عالی متعاهد در تلاشهای خود جهت نیل به امنیت و رفاه منطقه ای تلاش خواهند نمود در همه زمینه ها برای ترغیب انعطاف پذیری منطقه ای بر پایه اصول اعتماد به نفس، خوداتکایی، احترام متقابل، همکاری و همبستگی که بنیان جامعه ملتهای قوی و کارآمد در جنوب شرقی آسیا را تشکیل می دهد، همکاری نمایند.
فصل ۴ – حل و فصل اختلافات حوزه اقیانوس آرام
ماده 13 – طرفهای عالی متعاهد عزم و حسن نیت دارند تا از بروز اختلافها جلو‌گیری نمایند. چنانچه اختلافاتی در مورد موضوعاتی بروز نماید که به طور مستقیم بر آنها تأثیر می گذارد، به ویژه اختلاف هایی که ممکن است مخل صلح و هماهنگی منطقه ای باشد، طرفها از تهدید یا استفاده از زور اجتناب خواهند نمود و همیشه اختلاف های مزبور را میان خود از طریق مذاکرات دوستانه حل و فصل خواهند نمود.
ماده 14 – طرفهای عالی متعاهد جهت حل و فصل اختلاف ها از طریق فرآیند‌های منطقه ای «شورای عالی» متشکل از نماینده هر طرف عالی متعاهد در سطح وزیر را به عنوان رکن دائمی جهت شناسایی اختلاف ها یا موقعیت هایی که ممکن است مخل صلح و هماهنگی منطقه ای شود، تشکیل خواهند داد.
با این حال این ماده در مورد هر طرف عالی متعاهد خارج از جنوب شرقی آسیا تنها در صورتی اعمال خواهد شد که آن طرف عالی متعاهد به طور مستقیم در اختلافاتی که قرار است از طریق فرآیند منطقه ای حل و فصل شود، درگیر باشد.
ماده 15 – در مواردی که راه حلی از طریق مذاکرات مستقیم میسر نگردد، شورای عالی، وجود اختلاف یا موقعیت را شناسایی و به طرفهای اختلاف ابزارهای مناسب حل و فصل مانند مساعی جمیله، میانجی گری، تحقیق یا مصالحه را توصیه خواهد نمود. در هر حال شورای عالی می تواند مساعی جمیله خود را عرضه نماید یا با توافق طرفهای اختلاف، کارگروه میانجی گری، تحقیق یا مصالحه را تشکیل دهد. شورای عالی در صورت لزوم اقدامات مقتضی را جهت ممانعت از بدتر شدن اختلاف با موقعیت توصیه خواهد نمود.
ماده 16 – مفاد پیشین این فصل، جز در صورتی که تمامی طرفهای اختلاف با اعمال آن در مورد اختلاف مزبور موافقت ننمایند، اعمال نخواهد شد. با این حال این موضوع مانع از آن نخواهد شد که طرفهای عالی متعاهد دیگری که طرف اختلاف نیستند، تمامی راه حل های احتمالی را برای حل و فصل اختلاف مزبور، پیشنهاد ننمایند. طرفهای اختلاف باید نسبت به پیشنهاد‌های کمک مزبور علاقه نشان دهند.
ماده 17 – هیچ چیز در این پیمان مانع توسل به روشهای حل و فصل اختلاف صلح آمیز مندرج در بند (1) ماده (33) منشور ملل متحد نخواهد شد. طرفهای عالی متعاهد که طرف اختلاف هستند باید قبل از توسل به سایر تشریفات پیش بینی شده در منشور ملل متحد تشویق شوند که ابتکاراتی را برای حل و فصل آن از طریق مذاکرات دوستانه به کار گیرند.
فصل 5 – مقررات کلی
ماده 18 – این پیمان توسط جمهوری اندونزی، مالزی، جمهوری فیلیپین، جمهوری سنگاپور و پادشاهی تایلند امضاء و طبق تشریفات قانون اساسی هر کشور امضاء کننده تصویب خواهد شد.
این پیمان برای الحاق سایر کشورها در جنوب شرقی آسیا باز خواهد بود.
این پیمان برای الحاق کشورهای خارج از جنوب شرقی آسیا و سازمان های منطقه ای که اعضای آنها صرفاً کشورهای حاکم هستند منوط به رضایت تمامی کشورها در جنوب شرقی آسیا یعنی برونئی دارالسلام، پادشاهی کامبوج، جمهوری اندونزی، جمهوری دموکراتیک خلق لائو، مالزی، اتحادیه میانمار، جمهوری فیلیپین، جمهوری سنگاپور، پادشاهی تایلند و جمهوری سوسیالیستی ویتنام باز خواهد بود.
ماده 19 – این پیمان در تاریخ تودیع پنجمین سند تصویب دولتهای امضاء کننده که امین اسناد این پیمان و سندهای تنفیذ یا الحاق را تعیین کرده اند، لازم الاجراء خواهد شد.
ماده 20 – این پیمان به زبانهای رسمی طرفهای عالی متعاهد تنظیم شده است که همه آنها از اعتبار یکسان برخوردار می باشند. ترجمه مشترک مورد توافق متون، به زبان انگلیسی تنظیم خواهد شد. هرگونه اختلاف در تفسیر متن مشترک از طریق مذاکره حل و فصل خواهد شد.
در تأیید مراتب فوق، طرفهای عالی متعاهد این پیمان را امضاء و آن را ممهور کرده اند.
این پیمان در دنپاسار بالی در بیست و چهارم فوریه یک هزار و نهصد و هفتاد و شش (5 /12 /1354) تنظیم گردید.
قانون فوق مشتمل بر ماده واحده و دو تبصره منضم به متن پیمان مودت و همکاری شامل مقدمه و بیست ماده در جلسه علنی روز سه شنبه مورخ بیست و دوم خردادماه یکهزار و سیصد و نود و هفت مجلس شورای اسلامی تصویب و در تاریخ 16 /4 /1397 از سوی مجمع تشخیص مصلحت نظام موافق با مصلحت نظام تشخیص داده شد.
رئیس مجلس شورای اسلامی – علی لاریجانی