شماره ۴۲۲۴/۴۴۰۰۸ – ۱۳۸۹/۱/۱۴
وزیران عضو کارگروه حمایت از تولید در جلسه مورخ ۱۳۸۸/۱۰/۱۹ به استناد تبصره (۳) بند (الف) ماده (۳) قانون اصلاح موادی از قانون برنامه چهارم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جمهوری اسلامی ایران و نحوه اجرای سیاست های کلی اصل چهل و چهارم قانون اساسی – مصوب ۱۳۸۷ - و با رعایت تصویب نامه شماره ۱۵۱۲۴۷ت۴۳۵۰۵هـ مورخ ۲۹ /۷ /۱۳۸۸ موافقت نمودند:
سازمان های توسعه ای مجازند تا سقف چهل و نه درصد (۴۹%) با بخش غیردولتی در چارچوب اساسنامه و مقررات خود برای سرمایه گذاری در فعالیتهای گروه یک ماده (۲) قانون یاد شده در فناوری های نوین و صنایع پرخطر به شرح پیوست که تایید شده به مهر «دفتر هیئت دولت» می باشد و یا در مناطق کمتر توسعه یافته موضوع تصویب‌نامه شماره ۷۶۲۵۴/ت۳۶۰۹۵هـ مورخ ۱۰ /۴ /۱۳۸۸ با رعایت سایر قوانین و مقررات مربوط مشارکت نمایند.
این تصمیم نامه در تاریخ ۹ /۱ /۱۳۸۸ به تأیید مقام محترم ریاست جمهوری رسیده است.
محمدرضا رحیمی
معاون اول رییس جمهور
[به موجب ماده ۹ ضوابط استقرار واحدهای صنایع پیشرفته و فعالیتهای دانش‌بنیان، نسخ و جایگزین شده است.]
صنایع پیشرفته (High-Tech)
صنایع پیشرفته یا صنایع نوین (High-Tech) رویکرد نوینی از صنایع هستند که از فناوری برتر و بالایی برخوردار بوده و دانش فنی، نوآوری و خلاقیت، سهم قابل توجهی در تعریف و تکوین آن دارد. مشخصه اصلی این صنایع، ایجاد ارزش افزوده بالا، اتکا به نیروی انسانی متخصص و تحصیل کرده و تحت تاثیر قرار دادن سایر بخش های تولیدی و خدماتی از طریق افزایش بهره وری می باشد که این امر در کنار ارتقاء جایگاه رقابتی در حوزه های کلان مربوط نمود پیدا می کند. همچنین این صنایع بر پایه دانش و آگاهی شکل می گیرد و بخش اعظم دانش فنی آن مغزافزار بوده که با تلفیق تکنولوژی نوین مربوط تحقق می یابد. علاوه بر دانش و بستر فنی تخصصی در کنار الزامات و پیش نیازهایی چون تجهیزات، خط تولید و مواد اولیه مطلوب، این صنایع به زیرساخت اطلاعاتی بسیار قوی وابسته می باشند.
ویژگی های اصلی این صنایع عموماً به شرح زیر می باشد:
۱– حداقل در یکی از سه بستر (فرآیند، ماشین آلات و تجهیزات) دارای سطح بالای فناوری جهانی هستند.
۲– محصولات و خروجی های این صنایع، تجهیزات و خدمات با فناوری بالاست.
۳– حداکثر بهره گیری از روش های تولید خودکار را دارا می باشد.
۴– هزینه های تحقیق و توسعه در این صنایع در سطح بالایی قرار دارد (حداقل دو برابر میانگین آن در سایر صنایع).
۵– فناوری این صنایع نسبت به فناوری سایر صنایع، با نرخ سریعتری تغییر می کند.
۶– دارای پتانسیل (ظرفیت) و توان کاربرد فناوری جهت رشد سریع را دارا می باشند.
۷– نسبت نیروی انسانی دانشور، متخصص و تحصیل کرده در این صنایع حداقل بیست درصد (۲۰ %) از کل کارکنان است.
مصادیق صنایع پیشرفته:
صنایع با فناوری پیشرفته در گروه ها و زیر گروه ها به شرح زیر طبقه بندی می گردند:
۱– صنایع الکترونیک (طراحی و ساخت): کامپیوتر و ملحقات آن به جز فرآیندهای مونتاژ (S.K.D)، مدارهای مجتمع، تولید تجهیزات الکترونیکی و ارتباطی پیشرفته.
۲– صنایع تولید مواد نو: سرامیک های پیشرفته، کامپوزیت ها، پلیمرهای پیشرفته، مواد ابر رسانا.
۳– صنایع بیوفناوری: انواع محصولات دارویی پیشرفته و کیت های تشخیص، مکمل های غذایی، بیوپلیمرها، راکتورهای زیستی، تراشه های بیوفناوری، تولید انواع کودهای بیولوژیک و آنزیم ها.
۴– اپتیک و لیزر: انواع لنز، تجهیزات کاربرد لیزر، فیبر نوری، کریستال ها و لایه های نازک اپتیکی، ایتو مکانیک.
۵– اتوماسیون صنعتی و سیستم های هوشمند: سیستم ها و تجهیزات کنترل فرآیند، ابزار دقیق، کنترل گرما، سنسورها، روبات ها.
۶– نانو فناوری: کابرد نانو فناوری در زمینه های مختلف از قبیل برق و رایانه، پزشکی، محیط زیست، انرژی و نظایر آن.
۷– صنایع مرتبط با فناوری اطلاعات (IT) : طراحی و تولید بسته های نرم افزاری انتقال اطلاعات و خدمات شبکه های اطلاع رسانی، سامانه های اطلاعاتی و اطلاع رسانی.
۸– صنایع هوا و فضا:
تجهیزات ناوبری هوایی، سیستم های آیرودینامیک و مکانیک پروازی ساخت هواپیماهای غیرنظامی، فناوری های ماهواره ای.
۹– انرژی های نو: پیل سوختی و مبدل های خورشیدی.
در ایران با توجه به نوپایی این صنایع و نیز ریسک نسبتاً بالای آن ها، بخش خصوصی به تنهایی توانایی توسعه آن را در کشور نداشته و بدون تصدی گری دولت و فراهم نمودن زیرساخت های لازم، امکان رشد صنایع پیشرفته میسر نمی باشد. با توجه به موارد فوق الذکر، ایجاد و توسعه پیشرفته در حوزه کیفیت برتر، هزینه پایین تر و ارتقاء جایگاه رقابتی جهانی توجیه پیدا خواهد کرد. لذا در بسیاری از موارد سازمان های دولتی مرتبط به عنوان پیشرو، مولد و محرکه توسعه صنایع پیشرفته اقدام به سرمایه گذاری در این زمینه ها نموده و بستر مشارکت و حضور بخش خصوصی را فراهم می کنند. طبیعی است در هر جامعه، سیاست گذاری تشویقی مناسب در کنار سرمایه گذاری سازمان های متعلق به دولت در حوزه های مختلف صنایع پیشرفته که منجر به ایجاد کسب و کارهای موفق و توجیه پذیر گردد، به تدریج باعث ترغیب سرمایه گذاران بخش خصوصی به سرمایه گذاری و مشارکت در اجرای طرح های مربوطه، ورود دانش فنی و بکارگیری آن و در نتیجه دستیابی به جایگاه برتر رقابتی بین المللی خواهد شد.