فصل اول – در تعریف لباس متحدالشکل
ماده ۱ – لباس متحدالشکل که موسوم به لباس پهلوی خواهد بود عبارت است از کلاه پهلوی و اقسام لباس کوتاه اعم از نیم تنه (یقه عربی یا یقه برگردان) و پیراهن و غیره و شلوار، اعم از بلند یا کوتاه یا مچ پیچ‌دار.
[به موجب مصوبه ۱۳۱۴/۴/۱۶، «کلاه پهوی» مبدل به «کلاه بین‌المللی» شد.]
ماده ۲ – پوشیدن لباس دیگر جز آنچه در ماده ۱ ذکر شده است و همچنین بستن شال، ممنوع است.
ماده ۳ – برای ساکنین شهرها بالاپوش معمولی عبارت است از اقسام پالتو ولی بالاپوشهای دیگر که برای حفظ از سرما یا در موقع مسافرت استعمال میشود، از این قاعده مستثنی است.
ماده ۴- [نسخ ۱۳۱۴/۴/۱۶]
[کلاه پهلوی باید متحدالشکل و بدون علایم ممیزه باشد و استعمال کلاه از اجناسی که رنگ آنها زننده باشد ممنوع است.]
ماده ۵ – اولیای کودکان ذکورى که موقع لباس معمولی پوشیدن آنها رسیده باشد، مسئول پوشیدن لباس متحدالشکل آنها خواهند بود.
ماده ۶ – [نسخ ۱۳۱۴/۴/۱۶]
[شوفرها و میکانیسینها و آهنگران و شکارچیان در استعمال کلاه مخصوص خود در موقع اشتغال بکار آزادند.]
ماده ۷ – در مواقع کار، پوشیدن پیراهن بلند و یا آویختن پیش‌بند برای کارگران آزاد است.
فصل دویم – در مستثنیات
ماده ۸ – مراجع تقلید مذکور در فقره ۱ از ماده ۲ قانون متحدالشکل نمودن البسه، عبارتند از اشخاصی که مرجعیت و قبول عامه آنها حیّاً و میّتاً مسلم باشد، از قبیل مرحومین آیات الله شیرازی و خراسانی و مازندرانی و یزدی و حضرات آیات الله نائینی و اصفهانی و آقا شیخ عبدالکریم.
ماده ۹ – مجتهد مجاز مذکور در فقره ۱ از ماده ۲ قانون، به اشخاصی اطلاق میشود که از یکی از مراجع تقلید، تصدیق و اجازه‌نامه اجتهاد در دست داشته و شغل شاغل آنان تصدی به امور شرعیه باشد.
تبصره – حکّام شرع عدلیه، در حکم مجتهدین مجاز خواهند بود.
ماده ۱۰ – در صورتی که در قصبات اشخاصی که دارای اجازه‌نامه از طرف مراجع تقلید باشند وجود نداشته باشند، مرجعیت امور شرعیه در آن قصبات با کسی خواهد بود که با احراز صلاحیت و وثوق اهل محل، از طرف مجتهد اعلم ایران اجازه مداخله در امور شرعیه را داشته باشد.
ماده ۱۱ – مفتیان اهل سنت و جماعت مذکور در فقره ۳ از ماده ۲ قانون، کسانی هستند که در جامعه اهل تسنن مقبولیت عامه داشته و از طرف دو نفر از مفتیان مسلم اهل سنت و جماعت اجازه فتوی و به امور روحانی آنها اشتغال داشته باشند.
ماده ۱۲ – پیشنماز دارای محراب مذکور در فقره ۴ از ماده ۲ قانون، کسی است که در یکی از مساجد دارای محراب مخصوصی بوده و هر روزه نماز جماعت را در آن محراب اقامه نماید.
تبصره – مساجد کوچک که دارای محرابی نباشند، در حکم مسجد یک محرابی خواهند بود.
ماده ۱۳ – محدثین مذکور در فقره ۵ از ماده ۲ قانون، کسانی هستند که قوه تشخیص حدیث صحیح از سقیم را داشته، و دارا بودن این قوه تشخیص بوسیله دو نفر از مجتهدین مجاز تصدیق شده باشد. علاوه بر این باید معروف به حسن اخلاق باشند.
ماده ١۴ – طلاب مشتغلین به فقه و اصول مذکور در فقره ۶ از ماده ۲ قانون، عبارت از اشخاصی هستند که استمراراً به تحصیل فقه و اصول مشغول بوده و از طرف وزارت معارف بر طبق نظامنامه مخصوص، به آنها تصدیق طلبه‌گی داده شده باشد.
ماده ۱۵- فقه و اصول و حکمت الهی مذکور در فقره ۷ از ماده ۲ قانون، کسانی هستند که از مراجع تقلید و یا از وزارت معارف اجازه تدریس داشته و مستمراً مشغول تدریس باشند.
ماده ١۶ – روحانیون ایرانیان غیرمسلم مذکور در فقره ۸ از ماده ۲ قانون، کسانی هستند که اجازه تصدی امور مذهبی خود را از رؤسای روحانی درجه اول مذهب خود، مقیمین ایران تحصیل کرده باشند.
ماده ۱۷ – وزارت معارف برای اجرای وظایفی که بر طبق قانون و بموجب مواد این نظامنامه بر عهده او محول خواهد بود، نظامنامه تنظیم کرده و بعد از تصویب هیئت وزراء به اطلاع عمومی رسانیده و بموقع اجرا خواهد گذاشت.
ماده ۱۸ – حکام یا مامورین نظمیه در مرکز و ولایات بر حسب تشخیص وزارت داخله، مکلف خواهند بود که قبل از موعد اجرای قانون، تصدیقنامه‌های معافیت مجتهدین مجاز و مراجع امور شرعیه قصبات و مفتیان اهل سنت و جماعت و پیشنمازان دارای محراب و محدثین و طلاب مشتغلین به فقه و اصول و مدرسین فقه و اصول و حکمت الهی و روحانیون ایرانیان غیرمسلم را در حدود مقررات قانون و نظامنامه، پس از ملاحظه اسناد و مدارک آنها به آنها بدهند.
فصل سیم – در مجازات متخلفین
ماده ۱۹ – متخلفین از این نظامنامه مطابق ماده ۳ قانون متحدالشکل نمودن البسه مجازات خواهند شد.
ماده ۲۰ – وجوه جرایم ماخوده بر حسب ماده ۳ قانون، به توسط محاکم مربوطه جمع‌آوری و به بلدیه محل تحویل خواهد شد که به مصرف تهیه لباس متحدالشکل برای مساکین آن محل برسد.
این نظامنامه که مشتمل بر سه فصل و ۲۰ ماده است در جلسه ۳ بهمن‌ماه ۱۳۰۷ به تصویب هیئت محترم دولت رسیده است.
۸ بهمن‌ماه ۱۳۰۷
وزیر داخله – حسین سمیعی