شورای امنیت،
با یادآوری قطعنامه ۴۵۷ (۱۹۷۹) مصوب ۴ دسامبر ۱۹۷۹،
همچنین با یادآوری درخواست رئیس شورای امنیت مورخ ۹ نوامبر ۱۹۷۹ که در ۲۷ نوامبر ۱۹۷۹ تکرار شد (S/13652)،
با ابراز نگرانی شدید درباره‌ی افزایش تنش میان جمهوری اسلامی ایران و ایالات متحده آمریکا که به سبب تصرف و بازداشت افرادی با ملیت آمریکایی که به عنوان گروگان در ایران و بر خلاف قوانین بین‌المللی نگهداری می‌شوند و این امر می‌تواند عواقب خطرناکی برای صلح و امنیت بین‌الملل داشته باشد،
با در نظر گرفتن نامه‌های وزیر امور خارجه‌ی جمهوری اسلامی ایران مورخ ۱۳ نوامبر ۱۹۷۹ و ۱ دسامبر ۱۹۷۹ پیرامون دادخواهی‌ها و مواضع دولت متبوعش در مورد وضعیت پیش‌آمده،
همچنین با یادآوری نامه دبیر کل مورخ ۲۵ نوامبر ۱۹۷۹ که در آن به نظرش بحران حاضر بین جمهوری اسلامی ایران و ایالات متحده آمریکا خطر بزرگی را متوجه صلح و امنیت جهانی می‌کند،
با لحاظ قرار دادن حکم دیوان بین‌المللی دادگستری مورخ ۱۵ دسامبر ۱۹۷۹ که از دولت جمهوری اسلامی ایران خواسته بدون استثنا تمام اتباع ایالات متحده را که در ایران گروگان گرفته شده‌اند سریعاً آزاد کند و از دولت ایالات متحده آمریکا و دولت جمهوری اسلامی ایران خواسته که اطمینان حاصل کنند که هیچ عملی از دو طرف سر نخواهد زد که باعث وخیم‌تر شدن اوضاع بین دو کشور شود.
همچنین با لحاظ قرار دادن گزارش دبیر کل مورخ ۲۲ دسامبر ۱۹۷۹ پیرامون آخرین اوضاع،
با التفات به تعهد کشورها در رفع اختلافات بین‌المللی به طرق صلح‌آمیز طوری که صلح و امنیت و عدالت به خطر نیفتند،
با آگاهی از وظیفه‌ی کشورها در عرصه‌ی بین‌المللی در امتناع از استفاده از تهدید یا زور علیه تمامیت ارضی یا استقلال سیاسی کشورهای دیگر یا هر گونه رفتاری که با اهداف سازمان ملل متحد مطابق نباشد،
- بر تمام جنبه‌های قطعنامه ۴۵۷ (۱۹۷۹) تأکید مجدد می‌نماید؛
- از ادامه‌ی بازداشت گروگان‌ها بر خلاف قطعنامه ۴۵۷ (۱۹۷۹) شورای امنیت و حکم دیوان بین‌المللی دادگستری مورخ ۱۵ دسامبر ۱۹۷۹ ابراز تأسف می‌کند؛
- بار دیگر به فوریت از دولت جمهوری اسلامی ایران می‌خواهد تمام اتباع ایالات متحده که به عنوان گروگان در ایران نگهداری می‌شوند را آزاد ساخته، از آن‌ها مراقبت کرده و مجوز خروج از کشور را به آن‌ها بدهد؛
- بر درخواست خود مبنی بر انجام مساعی جمیله از سوی دبیر کل تاکید کرده و می‌خواهد که وی تلاش‌های خود را در جهت کمک به شورا برای دستیابی به اهدافی که در این قطعنامه دیده شده شدت بخشد و در همین رابطه عزم وی برای سفر شخصی به ایران را در نظر می‌گیرد؛
- از دبیر کل می‌خواهد که پیش از تشکیل جلسه بعدی شورای امنیت گزارشی از مساعی جمیله‌ی خود به شورا ارائه دهد،
- تصمیم می‌گیرد که در ۷ ژانویه ۱۹۸۰ برای مرور اوضاع تشکیل جلسه دهد تا در صورت عدم همراهی با این قطعنامه اقدامات لازم را تحت ماده ۳۹ و ۴۱ منشور ملل متحد اتخاذ نماید.