ماده ۱ ـ حداکثر حقوق ثابت کارمندان دونپایه و خدمتگزاران جزء رسمی موضوع قانون مصوب ۹ اسفند ۱۳۲۶ به ترتیب ماهیانه ۲۵۶۰ ریال و ۲۳۲۰ ریال ترقی داده میشود.
ماده ۲ ـ به هر یک از اولاد کارمندان و خدمتگزاران وزارتخانهها و ادارات دولتی و شهرداریها تا رتبه پنج که سن آنها به هیجده سال تمام نرسیده ماهیانه یکصد ریال به عنوان مدد معاش اولاد پرداخت خواهد شد.
ماده ۳ ـ [لغو ۱۳۳۷/۴/۳]
[در صورتی که خدمتگزاران جزء قبل از رسیدن به حد بازنشستگی فوت شوند تمام کسور بازنشستگی پرداختی آنها به صندوق بازنشستگی یک جا به ورثه قانونی که در مواد ۴۷ و ۴۸ قانون استخدام معین شده متساویاً پرداخت خواهد شد.]
ماده ۴ ـ خدمتگزاران جزء که به علت حذف پست یا مقتضیات اداری بدون تقصیر از خدمت برکنار شوند منتظر خدمت شناخته شده و مادامی که کاری به آنها رجوع نشده حقوق انتظار خدمت به آنها پرداخت خواهد شد و مأخذ حقوق انتظار خدمت آنها نسبت به حقوق ثابت دریافتی دو ثلث و نسبت به کمک هزینه صدی پانزده خواهد بود.
ماده ۵ ـ تفاوتهای ناشیه از این قانون در قسمت ماده ۲ نسبت به مستخدمین جزء و کارمندان دونپایه و تلفنچی و رانندگان و همچنین کارمندان پیمانی تا میزان حقوق رتبه پنج و کارمندان رسمی تا رتبه پنج از تاریخ تصویب این قانون قابل پرداخت بوده و در مورد سایر کارمندان و همچنین سایر مواد به استثنای ماده ۳ مربوط به استرداد کسور بازنشستگی موکول به تأمین اعتبار خواهد بود.
این قانون که مشتمل بر پنج ماده است در جلسه سه شنبه بیست و هشتم آذرماه یک هزار و سیصد و سی و چهار به تصویب مجلس شورای ملی رسید.
نایب رییس مجلس شورای ملی ـ امانالله اردلان
قانون بالا در جلسه روز ۲۵ آذرماه ۱۳۳۴ مورد تأیید مجلس سنا واقع شده است.