ماده ۱ – وزارت مالیه مجاز است آقای ویلهلم برانت تبعه آلمان را برای کارخانه ضرابخانه از تاریخ ۲۱ خردادماه ۱۳۱۴ برای مدت دو سال استخدام نماید.
[قانون اجازه تجدید استخدام ویلهلم برانت متخصص ضرابخانه]
ماده ۲ – حقوق آقای برانت ماهی سه هزار ریال و یکصد و ده دولار[دلار] طلا است که در آخر هر ماه شمسی تادیه خواهد شد.
ماده ۳ – در انقضای مدت دو سال مذکور در ماده اول در صورتی که بموجب قانون جدید ادامه خدمت او تصویب نشود و بطور قطع از ایران خارج شود مبلغ دویست و پنجاه دولار [دلار] طلا بعنوان خرج سفر مراجعت به آلمان تادیه خواهد شد چنانچه مشارالیه ماموریت پیدا کند که در داخله ایران مسافرت نماید خرج سفر او مطابق نظامنامه‌های مربوطه بمخارج مسافرت پرداخت خواهد شد.
ماده ۴ – آقای برانت هر یک سال یک ماه مرخصی با استفاده حقوق حق خواهد داشت و ممکن است از مرخصی مزبور یکجا استفاده نماید.
ماده ۵ – در صورتیکه دولت ایران قرارداد استخدام او را قبل از انقضای مدت فسخ نماید علاوه بر خرج سفر مذکور در ماده ۳ معادل سه ماه مرخصی حقوق باو خواهد پرداخت ولی هر گاه الغای قرارداد در نتیجه دخالت او در امور سیاسی و یا عدم رعایت قوانین مملکت و نظامات اداری باشد خرج سفر معاودت و حقوق سه‌ماهه مزبور داده نخواهد شد.
ماده ۶ – چنانچه آقای برانت در مدت استخدام خود مریض شود و پس از مدتی که از سه ماه تجاوز نکند و معالجه مفید نگردد و مطابق تصدیق طبیبی که از طرف وزارت مالیه معین میگردد معلوم شود ادامه خدمت او دیگر مقدور نخواهد بود آن وقت وزارت مالیه بخدمت او خاتمه خواهد داد. در این صورت حقوق تا روز الغای قرارداد بانضمام مخارج معاودت مذکور در ماده سوم به او داده خواهد شد.
ماده ۷ – در صورت فوت آنچه بابت حقوق و مرخصی سالیانه و مخارج معاودت طلبکار باشد به خانواده او داده خواهد شد.
ماده ۸ – سایر شرایط قرارداد مستخدم مزبور مطابق قانون ۲۳ عقرب ۱۳۰۱ بوده وزارت مالیه مامور اجرای این قانون میباشد.
این قانون که مشتمل بر هشت ماده است در جلسه بیست و نهم آذرماه ۱۳۱۴ بتصویب مجلس شورای ملی رسید.
رئیس مجلس شورای ملی – حسن اسفندیاری